29 oktober 2009:

Vandaag de laatste dag. Ik fiestste lekker naar het werk. Het was gewoon warm in mijn winterjas, en dat bij bewolkt weer. In de spoelkeuken pakte ik de juiste afwaskar en haalde de shakes uit de koeling. IK zag direct al een foutje. De fruitsalade van de revalidant die gister vertrokkken was, stond ook nu weer op het dienblad. Met de lift naar boven en de shakes en salade naar de afdeling gebracht. Dit keer was het voor 1 afdeling. In de koelkast trof ik ook de fruitsalade van gisteren nog aan van desbetreffende revalidant. Ik melde beide kwesties bij mijn collega. Dat bleek een invalster te zijn die ik kende . Zij is de zus van mijn schoonzus. Hoe klein is de wereld!. De salade van vandaag zou opgegeten kunnen worden door een liefhebber. De salade van gisteren mocht ik weggooien. IK vertelde haar ook nog dat ze moest melden aan de KEUKEN dat de mijnheer hier niet meer verbleef.
Op de andere afdeling aangekomen, laadde ik de afwaskar uit. Mijn collega vertelde mij intussen hoeveel eters er waren. Er waren ook nog 3 eters op de slaapkamer, dus ik moest weer op de lijst kijken en enig denkwerk verrichten. Zo kon ik de drie dienbladen meteen klaarzetten met voldoende glazen. Helaas bleken er te weinig glazen en kopjes te zijn en moest ik dus straks nog het xc3xa9xc3xa9n en ander bijvullen als de vuile afwas weer schoon naar boven gebracht zou worden.
Ik bracht de vuile vaat naar beneden en kwam onder weg nog een paar bekenden tegen – ik sprak snel even wat met deze oud-revalidanten. Leuk weer hen te zien!
Boven ruimde ik het afval op. De vuile was in de wascontainer. Schone doeken gepakt en opgevouwen in de keukenkast. Planten water geven. daarna een sopje gepakt om de huiskamer weer af te soppen.
Enkele revalidanten zaten ook dit keer weer aan de koffie tafel, zodat ik voor mijn pauze niet alles af kon maken. Mijn koffie dronk ik nu met de revalidanten. Zij begonnen een leuk gesprek met me. Wilden weten wat ik zoal deed. Ook vertelde xc3xa9xc3xa9n van hen hoe zij vorderde met de revalidatie en dat ze volgende week naar huis mag! Ik feliciteerde haar. Ze vertelde wat ze allemaal weer heeft moeten leren. Maar ook over het onbegrip. Aan haar is niet te zien dat ze een beroerte heeft gehad. Ze praat wel wat veel en snel. Ze vertelde dat ze ook weer wat fietst. Voor haar is dat een hele prestatie, want zij heeft door het insult  een beperking met het zien. Haar dode hoek is enorm vergroot. Daarom is het noodzaak dat ze overdeven ver over haar schouder kijkt.  Ook zei ze dat ze het in de praktijk had gebracht en dat het best ging. Maar door de aandacht te geven aan de dode hoek op links, was ze vergeten dat er ook een rechterkant was. Laat daar nu net een auto aankomen! Gelukkig ging dat nog goed. Ze heeft nu geleerd om beide zijdes goed in de gaten te houden.
Iets minder leuks vertelde ze ook nog. Trots vertelde ze een tijdje terug aan een familielid van haar dat ze had gefietst. Deze reageerde koeltjes met een: "Dat kon ie toch al"! Zo zie je maar. Het is toch zaak om de omgeving te vertellen wat je is overkomen en hen ook te vertellen hoe ze met jou moeten omgaan. IK kon dat beamen en vertelde dat ook ik wel eens onbegrip tegenkwam.
De rest van de ochtend lekker verder gewerkt. Een revalidant die ik al wat langer ken, verblijft momenteel op de kamer om de thuissituatie te trainen. Hem moets ik opzoeken en vragen of hij komend weekend mee zou eten. Toen ik hem eindelijk gevonden had , vertelde hij dat hij zaterdag zelf zou zorgen vor de maaltijd. Hij had nog wat hulp bij de computer nodig en dat kon ik voor hem oplossen.
De afwaskar met schoon vaatwerk stond al in de keuken en deze ruimde ik uit. Met mijn collega heb ik daarna de tafel  gedekt. "Eet smakelijk en tot volgende week!"