nijeveen

NIJEVEEN

16 juni 2008:

Vandaag is Dxc3x89 dag aangebroken. Voor het laatst naar Nijeveen. De Staphorsterrolletjes zijn bestelt bij de plaatselijke bakker. Zo spek ik de plaatselijke kas ook nog wat. Met mijn begeleidster rijd ik rond half tien vanuit Zwolle naar het Noorden. Zij rijdt anders dan ik en mijn vrouw steeds deden. Wel leuk, zo zie ik het ook nog  eens van de andere kant moet je maar denken. Zo zie ik de het oude gemeentehuis en de Dorpstraat ook voorbij de bocht. Bij de bushalte kijk ik altijd die kant op, maar het dorp verdwijnt om de bocht van de straat. Maar ook gebladerte van de vele bomen, ontnemen me veel uitzicht.

Het dorp blijkt groter en langer dan ik gedacht had. Ik zie nu zelfs het oude Hervormde kerkje. Daar is de volgende bushalte, zo las ik altijd. Maar dit weekend las ik ook over een bundel met verhalen rondom dit kerkje en haar gemeente ( " Niet alend op zundag "  door dominee Renxc3xa9 Kok). Hierin staan allerlei wetenswaardigheiden in. Exc3xa9n zal ik hier vermelden;

In de toren zaten veel duiven en deze zorgden voor overlast. Veel gefladder, gekoer en…. niet in het minst veel witte flatsen. De voorganger moest er voor zorgen dat het ophield. Maar hoe bestrijd je de dieren, die ook deel zijn van de schepping? Een gemeentelid bood de oplossing: "U moet ze dopen, dat heeft u ook met mijn kinderen gedaan en sindsdien hebben ze geen stap meer in de kerk gezet."

Rond 10 uur, waren we in het dorpje ( CENTRUM ), de dozen met lekkers betaald en opgehaald. Daarna naar het industrieterrein! Hoe groot kun je denken?! Op kantoor waren er maar drie aan het werk. Dus gebak genoeg. Lekker gekletst, koffie gedronken en gebaak gegeten. We lieten het ons smaken. Daarna de wensen naar elkaar en de handen geschud. Buiten regende het. Ook een beetje in mijn hart. Helaas, ook deze uitdaging was weer ten einde.

Meer geluk een volgend keer.

Mensen in Nijeveen, het was me een waar genoegen!

28 mei 2008:

Vandaag weer naar het werk. Wederom gebracht, de bussen rijden nog steeeds niet in de spits. … helaas, want ik weet dat het niet lang meer duren zal dat ik in Nijeveen verwacht wordt. Reizen ben ik leuk gaan vinden – een hele winst voor mij! Ik maak deel uit van de gebeurtenis op dat moment. Ik stap er uit…hoe moet het met de anderen…? Hi, hi… Zij gaan gewoon verder. Ik mis ze toch, maar wie weet tref ik hen elders nog eens.

Op kantoor de laatste dossiers gedan. Het lastige dossier was door mijn collega al nagezien en bestempeld als NIET INVOEREN. TE COMPLEX.

Enige keren die morgen neemt de scanner ook wraak… het dossier is enigszins gekreukeld en daarom slikt het apparaat het af en toe in…Maar goed dat ik inmiddels zo ervaren ben dat ik er niet van slag door raak.

Rond het middaguur ben ik klaar.Ik hoor op dat moment dat mijn werkgever vertelt dat hij xc2xb4s middags afwezig is, hij moet naar Utrecht. Ik vraag direct of er nog ander werk is, zodat ik de rest van de dag tenminste nog iets te doen heb! Hij geeft aan dat er niets rest. Ook heeft hij bij collegaxc2xb4s bot gevangen. Er rest mij niets dan het werk af te maken. DAN IS HET VOORBIJ…Ik hoefde mijn vrouw niet te bellen om mij op te halen. Hij moest toch langs Zwolle en zou mij thuis brengen.

Ik werk stevig door, eet mijn brood en begin nog even de post te sorteren. Halverwege gekomen ,is het tijd om te  vertrekken. Om 13:00 uur ben ik thuis. Ik ga over zoxc2xb4n 2 weken nog 1x heen om afscheid te nemen en zal ik trakteren op Staphortserrolletjes!!

Van mijn begeleidster heb ik gehoord over de vacature als scanner in Kampen dus wie weet…

Ook ben ik weer wat verder met het vrijwiligerswerk bij FOCUS Zwolle. Na de vakantie kan ik zelfs aan de slag met een workshop DICHTEN!!!

21 mei 2008:

Het is toch vreemd hoor, maar weer xc3xa9xc3xa9n dag te werken. De rust bevalt me overigens wel. Kan ik op mijn eigen tempo wat doen in huis. Zeker nu het buiten weer zo groeit! En dan bedoel ik vooral onkruid! Mensen in mijn omgeving doen niet veel aan de tuin en zodoende heb ik nu een nieuw soort kruiden in de voegen van de terasstenen.

Ik zeg maar zo: "Onkruid vergaat niet vanzelf!"

Het huishouden en tuinonderhoud ligt op schema, maar de buschauffeurs heben hun eisen nog niet ingewilligd gekregen. Dus weer met de auto. Vervelender voor mijn chauffeuse, want zo verliest ze veel tijd om haar dingetjes te doen. Het komt er dan ook vaak weer op neer dat dat weer blijft liggen voor mij. Dank daarvoor openbaar vervoerders!

Op kantoor was het weer gezellig. Ik deed nijn dingetjes. Af en toe gaf de scanner wat probleempjes met scheve bladen. Maar echte problemen deden zich niet meer voor. Aan het einde van de dag – half 4 – bleek ik nog maar 3 dossiers te moeten. En er ligt er nog xc3xa9xc3xa9n in de vensterbank! Deze moet eerst worden uitgezocht door mijn collega, want hier snapte ik niet veel van.

Afscheid genomen van mijn collega’s- met de mededeling dat ik bijna klaar ben. Wellicht kunnen ze nog wat ander werk voor mij verzinnen, maar anders zit het er toch sneller op dan ik had gedacht. Maar weer op zoek naar een nieuwe werkplek.

Deze heb ik op het gebied van vrijwilligerswerk al wel gevonden.

Enige weken geleden zag ik in de bibliotheek een folder liggen over de week van de psychiatrie. Dit trekt mij altijd wel. Ik kan misschien iets bezoeken of er over lezen en dichten. Nu las ik dat er exposities waren van het werk van clixc3xabnten. Dit werd verkocht vanuit hun galerie. Bij mij ging er direct een belletje rinkelen- de kassa ook overigens. Misschien kon ik daar mijn  boekjes verkocht krijgen! Ik wilde zelf desnoods ook wel in de kraam staan. Ik waagde er een mailtje aan.

Maar…ik hoorde helaas niets meer. waarschijnlijk was ik er gewoon te laat mee , zo kort voor aanvang.

Nu kreeg ik onlangs een telefoontje van een medewerker van FOCUS. Zij verzorgen inloop-ochtenden voor mensen met een psychiatrisch verleden of zij die er nog mee zijn behept. Sommige klachten gaan ook gewoon nooit over. ( Manisch-depressiviteit, borderline, asperger, ADHD enzovoort) Hier kan men gewoon een kopje koffie drinken, een spelletje doen of informatie krijgen. ’s Middags is er nog een mogelijkheid tot lunchen. Ook zijn er enige activiteiten, waaronder het Atelier. Hier kunnen mensen met een creatieve hobby hun werken maken en deze exposeren en verkopen.

We voerden een goed gesprek en zaten al behoorlijk op dezelfde lijn. Ik werd uitgenodigd om in het bejaardenhuis bij mij in de buurt het gesprek te vervolgen. FOCUS heeft hier een spreekuur. Meer hierover kun je lezen bij de LINKS van deze web-log.

14 mei 2008:

Na het lange weekend, vol bezoekjes en activiteiten, moest ik toch weer aan de slag. Wel gek hoor minder werken dan je eigenlijk wil. Moest vandaag toch met de auto, daar de chauffeurs van het streekvervoer staakten voor een hoger loon. Wie wil dat niet er een paar % erbij. Dat houdt zowieso in dat de strippenkaarten volgend jaar vast ook wel weer meer mogen kosten. Wanneer gaat het salaris van iedereen er eens op vooruit. In de schoonmaak heb ik gelof ik in de 17 jaar zo’n 2 euro meer gekregen als toen ik begon. De verpleging mag wat ons betreft ook wel wat meer verdienen. Zeker met die werkdruk en verantwoordelijkheid.

Vandaag weer het bekende werk gedaan. het zit er bijna op – 9 dossiers nog. Za
l binnenkort eens vragen of er nog wat anders te doen valt en anders zit het er helaas op.

Afgelopen weekend nog wel de nodige foto’s genmaakt. Ik ging eigenljk voor de ooievaars in Zwolle. Hierover later meer. Ik fietste ook langs garage Dingerink. Deze mensen doen aan tractorpulling. Ik vind dat ook wel bijzonder. De grote truck Scania met nosetip stond buiten en ik schoot zo mijn plaatjes. Binnen was een monteur aan het werk en ik vroeg of ik binnen wat foto’s mocht nemen. Ik kreeg nu mijn kans. Ik vertelde tussen neus en lippen door dat ik werkte bij een assurantie-kantoor die de verzekering van de hele N.T.T.O verzorgd.

Hier mijn foto’s uit het heilige der heilige

7 mei 2008:

Eerder opgestaan – ik was al vroeg wakker van het unheimische Gefxc3xbchl – want ik moest eerst naar de tandarts. Ik smeer mijn lunch en eet slechts 1 bammetje. Bij de tandarts wordt ik hartelijk begroet. De controle is snel voorbij. Geen werkzaamheden. Pfff, een zucht van verlichting. Wel even tandsteen verwiijderen. Deze dame bemerkt mijn gexc3xafrriteerde tandvlees op en raadt mij aan het elektrisch te gaan poetsen.Met een "tot volgend jaar!"neem ik afscheid. Ze hebben het weer verdiend, vast aandelen ORALxc2xa9.

Op het werk weer aan de slag gegaan. Rond 10 over 11 belt ROZIJ op, dat mijn begeleidster vertraagd is. Uiteindelijk komt ze na half 12. Oponthoud bij het U.W.V. –  gesprek met een andere clixc3xabnt.

In het gesprek wat wij hadden met mijn werkgever werd het al gauw duidelijk; er is niet veel meer te doen. Wat ik eigenlijk zou moeten, bleek te complex en vereiste een opleiding en ervaring. Ik mag op de woensdagen blijven werken en we moeten dus op zoek naar een geschilkte functie. Misschien kan mijn werkgever ook nog iets betekenen binnen zijn netwerk.

Twee uur eerder dan gewoonlijk vertrek ik, het heeft me toch wel aangegrepen. Heb ik ook mooi wat meer tijd om  mijn pasta met zalm te koken. WAT EEN WERELDMAAL!!

6 mei 2008:

Weer op tijd opgestaan, ontbeten en de krant gelezen. Container nog even aan de weg gezet en op weg. Zittend bij de bushalte ontwaar ik aan de overkant een hondje met het baasje. Het was een klein keffertje. Het vrouwtje liep er achter aan met de riem, een oprolsysteem, en een schep. Aan mijn taalgebruik merkt u vast dat ik het niet zo op honden heb. Het is niet echt angst, maar wel de sleur en stank van die beesten!

Het beest loopt het gras op om zijn behoefte te deponeren. Het vrouwtje houdt haar schep onder het beest.Schijt er bovenop! Bij een drollenvanger had ik mij toch wat anders voorgesteld! De hele route kon ze zo met haar schep met drol achter die hond aan! Wat een vernedering!

De reis verliep verder prima. Op kantoor gekomen, voorzag ik iedereen van een opkikker in de vorm van een beker koffie.

Allereerst begon ik maar met dat lastige dossier! Het lukte mij niet om het leesbaar te krijgen! Ik vroeg mijn collega maar om raad. Zij maakte me blij! De dossiers vanaf 2003 moesten alleen gescand worden! Vanaf toen was het digitaal en daar hebben we prima uitdraaien van! Na de lunch weer gewandeld, het was nog warmer als gister!

De rest van de dag prima opgeschoten. Wat ook wel kwam, omdat er werkoverleg was. Ik werkte gewoon door. Nog wel even aan mijn werkgever verteld dat ik morgen wat eerder / later kom i.v.m. tandartsbezoek. Ook ga ik wat eerder weg, want mijn chuaffeuse is verhinderd. Mijn schoonmoeder is namelijk jarig.

Ook hebben we met elkaar overleg over mij. Watkan ik nog doen? is er een andere taak te bedenken? Is er misschien een andere werkplek binnen mijn / zijn netwerk?

We zullen zien hoe het morgen loopt!

De terugreis verliep prima!

5 mei 2008:

Sinds 29 april waren we met de hele familie weg van huis. We verbleven in DARP bij HAVELTE. En wel in het HUNEHUIS van NIVON.

          

Stenen

verzameld,

opgetast,

gestapeld.

Een bouwwerk,

geen woning, maar

beschermende plek

als laatste rustplaats.

Hunebed.

_________________

Nu was het weer tijd om te werken. De reis op zich was gratis. Een actie van de chauffeurs i.v.m. C.A.O.-onderhandelingen. Ook was het in de bus erg rustig door de vakantie, dus de scholieren ontbraken.

Op kantoor was iedereen al druk aan de slag, dus ik volgde het voorbeeld. De laatste loodjes van de lade. Ik moest geloof ik nog drie dunne dossiers. Voor de lunch had ik deze klus geklaard. Rest mij nog een 30-tal dossiers die ik voor de vakantie in een verrijdbaar karrtje had gehangen.

Na de lunch heerlijk buiten vertoefd. De zon scheen volop. Het is boven de 20 graden! Verfrist en verkwikt toch maar weer aan de slag gegaan Je zou toch lekker buiten kunnen zijn!

Aan het einde van de dag had ik een lastig dossier. Hier zaten aangiftes in uit 2000 en 2001. Toen werd het nog via een formulier gedaan. De kopixc3xabn waren zo donker dat ze niet te scannen bleken!Morgen maar zien of het nog beter kan.

De terugreis verliep goed. De bus reed in Zwolle zelf een alternatieve route i.v.m het bevrijdingsfestival. Dat was me vanmorgen al opgevallen. Op de terugreis had dit voor een aantal passagiers wat consequenties. Een vroegere buurjongen moest eigenlijk in de binnenstad zijn en bemerkte de andere route te laat op. Hij drukte op het knopje, maar tevergeefs! De bus bleef rijden en ook bij de haltes stopte dechauffeu niet. Zo liep hij naar de beste man toe en vroeg  of hij er alsnog uit kon. De bus stond tenslotte toch stil bij een kruispunt.  De bestuurder was niet te vermurwen en zei hem dat de volgende halte het station was. Voor hem toch weer een extra kilometer lopen. Ook een groepje jongens wilden er uit, maar de deuren bleven gesloten. Bij het station aangekomen verwensten ze hem nog wel het een en ander. Ik heb het niet verstaan, maar kan de frustratie goed begrijpen.

Thuisgekomen bleek mijn oudste zoon er nog niet te zijn. Hij was met vrienden naar het FESTIVAl. Om half zeven lekker gegeten. de eerste dag zit er weer op!

De proefperiode zit er op – 3 maanden gewerkt – en deze zal hoogstwaarschijnlijk niet worden verlengd. Wel kan ik dit werk afmaken en misschien een kleine periode overbruggen totdat ik een andere werkplek heb gevonden. Eigenlijk hoop ik er op dat mijn werkgever iets vindt binnen zij
n netwerk, want de reguliere arbeid bevalt me erg.

23 april 2008:

Mijn vrouw moest naar de tandarts en dus vertrokken we beiden wat eerder. Na controle en behandeling van het tandsteen, vertelde mijn vrouw dat 2 tanden zich verdraaiden. Zij kreeg het dringende verzoek om naar de ortodontist te gaan, waarschijnlijk een beugel om de druk te verminderen. En dat na je 40-ste!!!

We kwamen nu eerder op de A28 terecht en zo was ik kort na 9:00 uur al op het werk. Weer heerlijk opgeschoten –  eigenlijk gek, want als de klus klaar is weet ik niet of er nog werk voor mij te doen valt zo schreef ik al. Gelukkig kon ik tussendoor ook nog wat specifieks voor mijn collega scannen. Ook mocht ik van de andere collega de post, die verzonden moest worden, op alfabetische volgorde legen. We hadden hier nog een discussie over. Waar zit de IJ? Volgens hem kwam dit niet na de I maar na de X. Ik legde hem uit hoe het eigenlijk zit. Deze vraag hed ik ooit namelijk eens gesteld bij Radio Gelderland.  In de Nederlandse taal was het vroeger zo dat xc3xa9xc3xa9n i staat vor de klank van de i in het woord DIT. BIj een IE klank moest toen de i twee maal geschreven worden. 2 x de i leidde echter tot versmelting in letters waardoor het verwarrend bleek te werken. Dit werd taalkundig opgelost door de i te laten volgen door de j. De Y wordt in de Nederladse taal bijna niet gebruikt en kent bijna niet de echte IJ -klank. Denk aan YOGHURT, YOGA, YaK IN DIT GEVAL SPREEK JE HET UIT ALS J. Bij het woord SYNAGOGE is er weer sprake van I-klank. Bij YSCO is er wel sprale van de IJ klank. Wat kan taal toch lastig zijn.

Ik vind taal juist erg boeiend, wat moge blijken uit mijn liefhebberij van het dichten.

Vanavond heb ik een avond van CEREBRAAL. Hier lees ik twee gedichten.

Morgen is er WINDESHEIMDICHT!. Dit is een wedstrijd voor dichters. Het thema is ONTMOETEN:

Zijn blik ontmoette haar voor het eerst

in de weerspiegeling van de etalageruit.

Aangetrokken tot haar schittering

draaide hij zich om en liep haar na.

Van vlakbij

tikte hij op haar arm.

Ze keek om.

Verdraaid,

zo zag hij het toch anders.

Buiten proporties,

links werd rechts.

Haar linker mondhoek zakte,

het rechter bandje

liet een bleke schouder vrij.

Daar zat hij mee.

Verontschuldigend liep hij door.

"Ik meende een ander te zien,

maar u bent het

toch niet."

22 april 2008:

Over vandaag valt eigenlijk niet veel te melden. Wel was het leuk dat de chauffeur mij inmiddels herkent. Hij zei bij het uitstappenn in Nijeveen: "Tot Morgen!" Ik vertelde hem dat ik morgen met de auto naar het werk ging. Maar we namen toen maar afscheid met een algemeen "TOT ZIENS!"

21 april 2008:

In  het weekend leek het rustig. Toch was ik euforisch. Donderdag hed ik al de, mij bekende, kievitsbloem gefotografeerd. Op een plekje die ik vaak met mijn zoons bezoek. Zondag bezocht ik deze plek nogmaals met mijn oudste zoon. En trof ook xc3xa9xc3xa9n wite aan!!! ook deze op de gevoelige plaat vastgelegd. Voor ons beide een onvergetelijke middag .

      

Vanmorgen moest ik voor juist deze zoon wat eerder uit de veren. Hij ging op schoolreis naar Brugge. Mijn bus pakte ik op de voor mij gebruikelike tijd. Ik werd niet eerder verwacht. De chauffeur meldde ik dat ik naar Nijeveen wilde. Hij vroeg hoeveel strippen dat dan wel was. Negen zo zei ik. Op de voorkant was nog plaats voor 3 en hij vervolgde op de achterkant met nog twee maal 3. Want zo wist hij van het liedje 3 x 3 is 9!!! Eenmaal gezeten bemerkte ik dat hij er slechts 8 had gebruikt. Dit is dan mooi in mijn voordeel. In de bus was het behoorlijk druk, maar in de streekbus zaten we helemaal hutje mudje.Ik kwam naast een jongen te zitten. Pas toen hij in Rouveen uitstsapte, durfde ik op een ruimere plek te gaan zitten.

Op kantoor ben ik meteen aan de slag gegaan. Allereerst maar het dossier van vorige week afgemaakt. Na de eerste koffie kwam er een mijnheer binnen met een heerlijke koek.( soort kruidkoek en dan opgemaakt met glazuur en slagroom). Dit als dank voor het lenen van de kar. Deze kar wordt door onze firma verhurd. Er zit een dekzeil overheen met ons logo. Dus dat is dan een mooi stukje reclame.

De rest van de ochtend schoot ik lekker op. Na de luch – 1 boterham minder i.v.m. de koek –  hebben we nog heerlijk van de zon genoten tijdens de bekende wandeling. Helaas stond er een stevige wind, ’s Middags had ik daar last van door pijn in de oren. Op de kinderboerderij die we vaak passeren is xc3xa9xc3xa9n van de kangoeroes in verwachting. Het jong is nu al zo groot dat hij de kop af en toe buiten de buidel laat zien. Hij/zij is blijkbaar nog niet groot genoeg, want de geboorte heeft nog niet plaats gehad.

Later op de middag viel ons weer een tractatie ten deel. Dit keer van een collega van ons kantoor in Meppel. Zij heeft een ander baan gevonden. Ik wenste haar succes op het andere kantoor.

De terugreis verliep verder prima. Na de maaltijd heb ik nog wat op de hometrainer gefietst.

16 april 2008:

Over vandaag valt weinig te melden. Heerlijk gewerkt en zo enige dossiers gescand. Mijn externe-begeleidster was ziek, dus ik hoefde niet te overleggen. Tussen de middag nog wel even met een collega gewandeld. Net toen we weer binnen waren, begon het te regenen. Verkwikt en verfrist togen we weer aan het werk.

Mijn vrouw kwam rond 16:00 uur binnen. Ik heb mijn werk enigszins afgerond. Tot volgende week! En collega’s zondag een goede wedstrijd!!

15 april 2008:

De busreis verliep vandaag verre van lekker. Lijn 40 had al 10 minuten vertraging, terwijl ik in de regen stond. Ik durfde niet te schuilen, bang dat de buschauffeur dan niemand bij de halte zag staan en zou doorrijden.

Bij het instappen vond ik nog 30 eurocent.

De chauffeur meldde bij vertrek dat de ruitenwissers het niet deden.Hij zou om een andere bus vragen, want dat was niet veilig. Ook deed de route-planer het niet en deze had hij juist nodig, want de route was veranderd i.v.m. de Jaarmarkt in Staphorst.

Bij het busstation stond voor hem toch geen bus klaar. Wij werden vriendelijk verzocht uit te stappen. Wij konden te voet naar de halte terug lopen, om zo in de weinige tijd die nog rest de bus van 10 voor heel te halen. Onderweg in de regen klinkt v
eel gemopper. De bus halen we met zijn allen gelukkig wel. Daar kom ik erachter dat de bus rijdt txc3xb3t Meppel. Mijn protest helpt niet. Te Meppel  probeer ik weer mijn gelijk tehalen. Ook andere chauffeurs zagen geen oplossing. Het was een half uur wachten op de volgende bus. Gelukkig bedacht ik samen met een andere passagiere, die ook naar Nijeveen moest, dat we bus 79 konden nemen. Hier moest ik dan bij de halte Kolderveen uitstappen. Ik hoefde nauwelijks verder te lopen dan normaal. Dit is dus toch een ervaring waar ik wat mee kan! De bus zal vast nog wel eens uitvallen!

Zo begon ik pas om kwart over 11!

Toch lekker opgeschoten. Een 3-tal dikke dossiers gescand. Er kwam ook een vertegenwoordiger van een verzekeringsmaatschappij langs. Hij had veel, leuke verhalen uit zijn loopbaan paraat!

HIj leerde mijn collega’s hoe zij voor de klanten een gunstig pakket konden samenstellen. een mogelijkheid voor ons kantoor om klanten binnen te halen of te behouden!

Op de koop toe kregen we allen een kussentje. Ook mochten twee collega’s mee naar de wedstrijd AJAX – HERACLES. Gezeten op een mooi plekje in het midden, vlak onder de SKY-BOXEN…Met na afloop een hapje en een drankje. en wellicht nog contact met een speler van AJAX.

DAT HEET KLANTENBINDING!!!

14 april 2008:

Mijn vrouw had zich, na enige dagen hoofdpijn, ziek gemeld, ook mijn jongste zoon lag met griep op bed. Met mij ging het al een stuk beter. Hoest nauwelijks meer en nhet slikken doet geen pijn meer in klieren en oren.

Bij de bus was het druk te noemen. Ik moest in de bus zelfs zoeken naar een plaatsje. Deze vond ik achterin. In de streekbus naar Nijeveen was het zeer zeer rustig. Bij Lichtmis was ik de enige reiziger –  de andere inzittende werkt immers! HI ! HI ! Wellicht heeft dit te maken met het feit dat de bus Staphorst nauwelijks aandoet i.v.m. wegwerkzaamheden.

Op kantoor dus weer weer met de belastingdossiers aan de slag gegaan. Eerst nog wel even de verzekeringsdossiers opgeruimd in de lade met A en B.

Het belastingwerk kende ik nog wel. Hoefde nauwelijks mijn aantekeningen te raadplegen.. mijn collega hoefde ik dus maar weinig om raad vragen. Je wordt dan wel gesterkt! Dit kan ik wel!

Waarom zijn er niet meer van dit soort werkzaamheden te vinden?

We zien wel,hoe het uiteindelijk afloopt. Misschien kan mijn baas iets bedenken of bij een bevriend iemand een werkplek crexc3xabren.

Natuurlijk gaan mijn begeleidster en ik ook op zoek naar een werkplek, waar ik uit de voeten kan.

Ik weet dat ik kan scannen en reizen met bus en trein lukt me nu dus ook. Ook het aantal uren dat ik maximaal kan werken heb ik nu bereikt en dat levert thuis geen problemen op. Ik heb daar nog voldoende energie om iets te doen!

7, 8 en 9 april 2008:

Omdat ik in deze week me niet opperbest voelde, heb ik de week kort samengevat.

Het weekend heb ik een stuk rustiger ingevuld, ik had namelijk klachten van neus, keel en oren. Op maandag toch aan het werk gegaan. Met de dossiers behaalde ik een redelijk resultaat- voor mijn gevoel dan, maar dat komt later. Het blijft een lastig klusje. Elk dossier is net weer anders; xc3xb2f de kwestie is anders, xc3xb2f de klant is verzekerd bij een ander maatschappij. Zodoende  moet ik toch een groot beroep doen op mijn collega. Zelfs mxc3xa8t mijn begeleidster van ROZIJ-WERK kom ik er niet uit. De oplossing die we soms samen bedenken, blijkt meestal toch fout. Toch zag ik het nog wel zitten, want ik hoor niet iets van twijfel bij collega’s.

De terugreis kostte me 2 strippen extra! de chauffeur van de Stadsdienst vroeg me bij de OVERSTAP waar ik vandaan kwam. Ik antwoordde met een: " NIJEVEEN." De chauffeur rekende heel snel…"Nijeveen  – Zwolle is al 9 strippen, u moet dus nog verder stempelen naar zwolle-Zuid. Dat is 1 zone reizen…IS DUS 2 STRIPPEN STEMPELEN. KORTOM 11 STRIPPEN VOOR EEN TERUGREIS!! Protest mocht niet baten, klagen kan op het 0900 nummer. Laat maar, de baas betaald zullen we maar zeggen. Ik reis meestal op 9 strippen, dus het voordeel ligt nog altijd aan mijn kant.

Maandag op Dinsdag slecht geslapen. Ik slikte gisteren al slecht, maar vanacht hoestte ik ook best stevig. Heb me ziek gemeld bij mijn werkgever ( alleen een hond heeft een baas) en heb een afspraak met de huisarts gemaakt. Kreeg een kuurtje anti-biotica. Er werd direct ook een test voor allergie aangevraagd, want ik bleek in het verleden allergisch voor 2  penicilines te zijn. De huisarts vond het raadzaam om te kijken of dit nog zo is, want als je later nog eens ziek wordt, heb je een ruimere keus in de medicinale oplossing.

Op woensdag gewoon maar weer gewerkt. Ik werd tenslotte ook met de auto gebracht. Ook werkt het medicijn al prima. Met de dossiers toch weer de nodige hulp ingeroepen. Mijn begeleidster kon me ook niet echt helpen, want zij is natuurlijk gxc3xa9xc3xa9n verzekerings-vrouw.

Later op de middag had zij nog overleg met mijn werkgever. Ik voorvoelde wat, het zat me niet lekker…Ruim op tijd ruimde ik mijn spullen op en ik wachtte op het moment om mijn werkgever een goede vakantie te wensen. Hij gaat met zijn vrouw twee weken naar Azixc3xab. Hun dochter heeft daar enige weken vrijwiligerswerk gedaan en samen zouden ze dan nog enige tijd vakantie hebben in die mooie omgeving.

Via een omweg vroeg ik hem of hij tevreden over mij was. Toen kwam het hoge woord er uit. Hij vertelde  me dat ze de situatie te gemakkelijk hadden ingeschat. Wat wij van jou willen, is te complex. We kunnen dit niet verlangen van een ongeschoold en onervaren iemand. Dit is een H.B.O. klus en slechts haalbaar vor iemand met ervaring. Het beste was om maar weer terug te vallen op de belasting-dossiers. xc3x88n waarschijnlijk geen vaste betrekking. Wel kan ik de belasting-dossiers allemaal scannen, maar als dat klaar is, rest er niets meer… Hij zou nog kijken binnen het bedrijf of er nog een taak voor mij is om in te vullen. ook zou hij nog kijken bij bevriende mensen met een bedrijf.

Het ligt wxc3xa9xc3xa9r niet xc3¡xc3¡n MIJ, maar werk blijkt lastig te vinden!

2 april 2008:

Toen ik wakker werd, kon ik uit xc3xa9xc3xa9n oog niets zien. Blijkbaar had ik een ontstoken oog, want het zat dicht. Met een washandje met warm water heb ik dit voorzichtig gereinigd. Ik voelde  mij beter dan gister.Wel nam ik twee aspirines om me zo de hele dag in iedergeval goed te voelen. MIjn vrouw bracht mij weer tenslotte. Na het ontbijt de krant gelezen en mijn oog gaf geen problemen.

Op kantoor maar wel verteld dat ik mij ziekjes voelde en dat ik me op zou laten halen als het niet meer ging. De rest van de dag heerlijk gewerkt. Veel doosiers kunen scannen.Tijdens mijn lunchpuauze was nog wel de stroom uitgevalen. Later bleek de hele regio rondom Meppel met een stroomstoring te kampen. Gelukkig was dit maar een kwartiertje. Ik kon al weer snel aan de slag. Voor mijn collega’s was dit wel even anders. Het hele ssysteem moest weer opgestart worden, want deze is nog niet voorzien van een nood-aggregaat.

Onderweg naar Nijeveen ondervond mijn chaufeur enig oponthoud, want pas om 16:40 uur stapte zij het kantoor binnen. Mijn spullen had ik al lang ingepakt. Dus konden we snel huiswaarts. Onderweg was er aan onze kant geen file te bekennen. Mijn vrouw moest na het eten nog weg. Oud papier ophalen met mijn jongste zoon. Zo druk kan een gezin wel zijn!

1 april 2008:

De dag van het OOTJE, d
e dag om voor het lapje gehouden te worden. Zo was ik al direct heel alert toen ik vanmorgen opstond.Tijdens het nieuws op de radio kon ik niets horen, wat misschine een grap voor geheel Nederland zou kunnen zijn. DE FILM, zo was gebleken, was dit in ieder geval niet.

In de streekbus maakte ik iets heel opmerkelijks mee. Zoals vaak, was ik na De Hessenpoort nog de enige reiziger. Dit keer bemerkte de chauffeur dit ook en zei me dat het rustig was in de bus. Ik vertelde hem dat het wel gek was dat dit lijntje zo weinig wordt gebruikt –  buiten de spits dan. Ik vertelde hem dat ik niet hoopte dat de lijn ooit opogeheven zou worden, want dat ik dan geen mogelijjkheid meer had om naar Nijeveen te komen. De chauffeur  was direct gexc3xafntersseerd en vroeg me wat ik voor werk deed. Ik vertelde hem er over. HIj was reeds met de VUT, maar weer in dienst gekomen door een tekort aan chaufeurs. Zo vertelden we elkaar een heel stuk geschiedenis uit ons leven. Na enige tijd vroeg de man of ik de route van deze bus ook kende , want hij wist de weg van de omleiding niet. Zo moest ik hem af en toe de juiste route aangeven. Ik voelde me best onzeker, omdat ik niet altijd  zo oplet tijdens mijn reis. Uiteindelijk kwamen we aan in Meppel en dat zonder al te veel vertraging. In Nijeveen vroeg ik de chauffeeur op de hoek van de dorpstraat al te stoppen. Scheelt mij toch 200 mter wandelen.

Op kantoor direct aan een ander bureau gaan zitten. Ik zou mijn aantekeningen op papier zetten en naar mijn huisadres mailen. Dit is op mijn " eigen pc " niet mogelijk. Rond half 12 was ik hier al mee klaar.Daarna een dossier gescand. Vlak voor de lucnch met mijn collega de gescande dossiers doorgenomen. Gelukkig was niet alles fout en kon ik het na uitleg wel begrijpen. Heb zo weer wat aantekeningen die ik moet toevoegen aan de reeds gemaakte.

Ik voelde mij niet lekker.Ik zat niet lekker in mijn vel. Pijn in de benen en verschrikkelijk koude handen. Dit bleef de hele middag verder het geval. Toch maar doorgewerkt, want ik voelde mij niet echt ziek.

Tijdens de terugreis werd het er niet beter op. Ik miste ook mij aansluiting Zo was ik pas vlak voor 18:00 uur thuis. Gelukkig was mijn vrouw al thuis, want ik had geen lust om nog te koken. Mijn zoon had ik vanaf kantoor al de opdracht gegeven om de gehaktballetjes te draaien. Zo hoefde mijn vrouw ook maar weinig te doen. Veel trek had ik niet, dus na 1 bord eten ging ik met 2 aspirines en 2 glazen bitter-lemon onder de wol. Voelde mij om 20:00 ur al een stuk beter.

31 maart 2008:

Vanmorgen stond ik fris en monter op, ondanks dat ik, net als een ieder in Europa 1 uur KORTER had kunnen slapen! Ik heb daar meestal geen last van, want ik ga op de dag dat de klok vooruit gaat, op de gewone tijd of extra laat slapen. Zodat ik de avond daarop, moe ben. Zodat ik op het vroegere eigenlijke tijdstip kan gaan slapen.                                                                                Het was bewolkt weer, maar een aagename temperatuur- het was tenslotte ook een uur kouder ( HI,HI ) ! Voor de streekbus moest ik toch weer extra lang wachten, dit vond ik niet zo leuk, want het was gaan regenen. Waarschijnlijk toch weer druk op de A28. Onderweg naar Nijeveen werd het steeds slechter weer. Bij Rouveen en Staphorst regende het pijpestelen.  De bus bleef flink hard rijden en dit had het gevolg dat er hoge golven water naar de berm geslagen werden. Gelukkig reden er geen fietsers, maar anders waren deze drijfnat geworden. Misschien zouden ze wel verdrinken. Snorkel verplicht!! 

In Meppel had de chauffeuse de  vertraging al omgezet in een tijdswinst! Dit werd ook wel eenvoudig, want er stapte nauwelijks iemand in en de bus reed i.v.m. werkzaamheden weer een alternatieve route.

Gelukkig werd het na Meppel steeds droger, zodoende kwam ik fris op kantoor aan. Vandaag zouden we weer spijkers met koppen slaan. Mijn begeleidster zou er zijn en dus kon ik met haar de dossiers doornemen en laten controleren op fouten. Samen met mijn collega bekeken we de resultaten. Natuurlijk was er nog wel iets wat beter kon En waren we iets vergeten. Toch konden we tevreden zijn, want we zijn pas 1 week verder. Van fouten kun je leren!

De rest van de ochtend en tijdens de lunch hebben mijn begeleidster en ik wat aantekeningen gemaakt om zo in stappen een dossier te kunnen doornemen. De wandeling schoot er bij in!

Half 3 was het tijd om te vertrekken naar een andere klant ( voor mijn begeleidster dan hxc3xa8).

Ik ben toen – vermoeid als ik was door al de informatie – verder gegaan met belasting-dossiers. Morgen zal ik de aantekeningen via de computer op papier zetten en dit verwerken tot een handig document wat kan dienen als HULP.

De reis terug ging weer prima, het was zelfs lekker weer, droog en veel zon. De ooievaars stonden op hun nesten. Zij stonden nu hoog en droog, maar zou dat ook gegolden hebben voor vanmorgen, want ook toen zag ik die prachtbeesten staan!

26 maart 2008:

Vandaag was het beter weer. Toch ben ik met mijn vrouw wat eerder vertrokken, je weet immers nooit hoe druk het is op ’s HEERENWEGEN. Er stond wel een file voor de IJssel en dat was wel merkbaar, want deze lostte net op en daardoor had het verkeer vanuit Zwolle  moeite om op de snelweg te komen. Gelukkig hadden wij er op dat moment geen echte last meer van. Toen we op de A28 zaten, was het een kwestie van op de linkerrijstrook te komen en mee te gaan in de stroom. Wel gek dat ze bij drukte na negen uur de spitsstrook niet open laten. IDEE VOOR RIJKSWATERSTAAT?

Toch lekker vroeg op kantoor aangekomen en direct maar aan de slag. Allereerst maar even het belasting-dossier van gisteren afgemaakt.  Mijn begeleidster zou straks komen en dan konden we wellicht verder. Na 11:00 uur maar eens gebeld. Ze was te druk geweest en kon niet komen. Zodoende maar even aan mijn collega gevraagd wat we er aan konden doen. Hij gaf me een ander dossier en daar ben ik aardig mee opgeschoten. Bij onduidelijkheden vroeg ik hem uitleg. Maar toen ik er niet mee verder kon, gaf hij mij het advies het weg te leggen voor volgende week. Dus ben ik daarna verder gegaan met belastingdossiers. Deze kan ik inmiddels redelijk zelfstandig. Het is gewoon een kwestie van ALLES scannen. Dat is zeker anders met verzekeringsdossiers. Dat moet echt goed geconcentreerd gebeuren, want niet alles hoeft gescand te worden en er mogen ook nog dingen weggegooid worden. Dit laatste doe ik echter voorlopig maar niet.!!!! Stel je voor iets weggooien. NEE, dat doe ik na overleg. Ik kan het onderscheid nog niet maken en moet het echt zeker weten. Gedane zaken nemen geen keer. Je kunt het bij fouten niet meer herstellen.

Heerlijk gewandeld tussen de middag, Het was zonnig en een lekkere temperatuur. Vandaag dus geen sneeuw. Ik hoorde,vlak bij het kantoor gekomen,opeens geklepper. Dat kon maar 1 ding betekenen.OOIEVAARS!!! En ja hoor, op een steenworp afstand van ons kantoorpand staat een nest. Met daarin een ooievaars-echtpaar. xc3x89xc3xa9n van het stel zat ook hier op het nest. Dus misschien ook al een EI.

Vandaag zou ik na kwart over 4 opgehaald worden. Het viel mij uiteindelijk niets tegen zo’n lan
ge dag. Mijn vrouw kwam inderdaad op tijd. Ik was net met afsluiten bgonnen. Snel de boel bij elkaar gepakt, want we moesten wel op tijd vertrekken om op tijd thuis te kunnen. zijn. Gelukkig was het onderweg niet zo druk dat er file stond. Mijn jongste zoon moest vanavond badmintonnen. En daarvoor moest er ook nog gegeten worden. En dat lukte dus.

Badminton

Rubber dopje

twijfelt

over wat zijn plaats is.

Enerzijds,

anderzijds.

Net wel,

of net niet.

Vliegt heen en weer,

mogelijk door zijn veren.

Terneergeslagen,

binnen de lijnen

van het spel.

Maakt hij

er toch een punt van.

       

25 maart 2008:

Na een lang weekend i.v.m. de paasdagen was het een vreemde gewaarwording; SNEEUW en HAGEL. Na het ontbijt snel de krant gelezen en naar de bus gelopen. Hier te Zwolle was er goed gestrooid. Vanmorgen vroeg had ik de strooiwagens ook weer langs heren komen. Zodoende was ik net over HEEL bij de halte waar ik uit moest stappen. Mijn MP3 opgezet , ik heb overigens een heel mooi nieuw apparaat met 2 Gb geheugen! Heerlijk muziek kwam mijn linker oor binnen, met het ander oor hoor ik dan het verkeer tenminste. Bij de halte was het een drukte van belang. Toen het half 10 was geweest kreeg ik argwaan. Geen bus voor onze halte reed langs. Wel allerlei andere buslijnen naar velerlei plaatsen in de omgeving. MAAR geen lijn 40! Een mevrouw zag mijn twijfel en vertelde me dat zij al wachtte vanaf half 9! Ik sprak met haar over het werk dat zij deed bij de Sociale werkplaats. Zij moest, als het zo doorging gewoon een dag vrij nemen, omdat zij niet gewerkt had. We bleven beide maar wachten op ONZE bus. Gelukkig kwam lijn29 eindelijk langs, veel wachtenden stapten daar in, zo ook deze dame. Zij moest dan nog wel 10 minuten lopen, maar nam dat maar op de koop toe. Ik kon dat natuurlijk niet, dus vroeg ik de chauffeur wat er loos was. Hij vertelde mij dat de wegen rond Zwolle totaal dicht zaten i.v.m. files op de A28. Veel mensen namen een route binnendoor. Ook deze wegen slibten dicht. EN, daartussen stond mijn bus! Ik belde met mijn collega om de situatie uit te leggen.  Hij vertede mij dat er overal files waren en dat ik maar moest kijken of ik er xc3xbcbrhaupt zou kunnen komen.Ook het thuisfront lichtte ik maar even in. Uiteindelijk na kwart over 10! kwam mijn bus. Deze chauffeur was een uur te laat en reed slechts tot MEPPEL-STATION. Ik stapte toch maar in en vroeg de chauffeur hoe ik dan verder moest. Wellicht rijd er vandaar weer een bus 40 richting Steenwijk. Gelukkig was dit ook het geval zo bleek later. Als dit niet mogelijk was geweest had ik overigens ook lijn 79 kunnen nemen. Een uur later dan normaal kwam ik op het werk. Ik begon dus maar weer snel met het doornemen van het dossier wat er nog lag. Dit had ik gelukig snel af. Mijn collega had geen tijd om een nieuwe te pakken en om mij nieuwe stof uit te leggen. Zodoende ben ik verder gegaan met een stel belasting-dossiers.

’s Middags  maakte ik er ook nog een paar. Ik had binnen mijn brood opgegeten. Ik had al genoeg buiten verbleven en was nog wat kouwelijk in de botten. Later die middag was er nog werkoverleg, maar ik werkte gewoon door. Ik kan nog niet meepraten. Tijdens het vergaderen begon het weer enorm te sneeuwen. Alleen bleef het gelukkig niet liggen. Van mijn collega mocht ik trouwens best eerder weg. zo kon ik vertraging voor zijn, en toch op tijd thuis zijn.  Dit aanbod heb ik dus niet aangenomen. Toen ik het laatste belasting-dossier afhad hielp mijn collega-begeleider nij aan een nieuw verzekerings-dossier. Dit bleek een heel lastige ,voor mijn gevoel. Ik heb slechts 1 mapje gescand! De rest doe ik morgen, wellicht is mijn begeleidster er dan ook weer.

De terugreis verliep prima. Het bleef droog. De ooievaars zag ik ook op hun nesten. Exc3xa9n van hen zag ik voor het eerst ook echt op het nest zitten. Waarschijnlijk heeft ze al een ei gelegd. Die moet je flink warm houden met deze lage temperatuur.  Het was rond het vriespunt zo zag ik op verscheidene termonmeters onderweg. Hoe groot is een ooievaarsei?  Hoeveel verf zou je nodig hebben om dit te beschilderen als paas-ei?

18 maart 2008:

Over de reis van vandaag viel weinig te melden. Ook de werkdag liep weer als vanouds. De computer deed het gelukkig weer. Maar mijn collega meldde wel dat ik meer geduld moet hebben met het afsluiten van het apparaat. Als je namelijk de computer uit zet en het scanprogramma is nog bezig, en de pc wordt noodgedwongen uit gezet. Dan raakt het in de war en herkent het programma de scanner niet meer. Zover was ik ook al wel, maar goed, ik wacht nog wel wat langer. Ook zal ik wat alerter moeten worden op het voorkomen van problemen met lastige papieren. Zulke papieren moeten dan gewoon op de flatbed.

Nu dat heb ik geweten vandaag! Ik heb geconcentreerder gewerkt, maar toch vrat het apparaat mijn papieren op, terwijl ik geen vermoeden had dat dit zou kunnen gebeuren. Soms waren paieren blijkbaar wat gekreukter als ik dacht. Ook waren er soms plakbandjes i.p.v. nietjes gebruikt. Gelukkig zag ik dit op tijd, want anders waren bladzijden niet gescand geweest of de scanner was vastgelopen.

Enigwe keren moest de scanner wel uitgezet worden. DIEP ADEMHALEN, SCANNER UIT, COMPUTER UIT. DAN… ALLES WEER AAN, MAAAAARRRR, OOK DE SCANNER AAN EN PAS SCANNEN ALS DE SCANNER VOLLEDIG IS OPGESTART.

Goed, het werkte vandaag dus wel zo. Verder geen problemen?  JA, dus wel. Ook het scanprogramma gaf 1x de brui, maar gaf zelf de oplossing door te kiezen voor het programma af te sluiten.

De reis naat huis verliep ook voorspoedig. Toch is het wel wennen. Ze zijn overal aan het werken aan de weg. In Meppel wist ik het al, maar nu ook rond het ziekenhuis locatie Wezenlanden. gelukkig hoef ik op die plekken niet in- of uit te stappen, want anders zit je mooi met de gebakken peren! Ik hoorde van iemand dat de mensen die in de buurt van de werkzaamheden in Meppel wonen, zelfs niet met de fiets naar huis kunen. WEL me de auto, maar niet met de fiets, omdat er 100 meter weg opgebroken ligt! Ik wist het wel, als er geen auto in de buurt was, liep ik toch gewoon met de fiets aan de hand, Zelfs al is het verboden voor voetgangers!

Gisteren heb ik nog een verschrikelijk mooi boek gelezen;

" Haar naam was Sarah " van Tatiana De Rosnay

Dit boek heeft twee verhaallijnen. Het ene speelt in 1942. De tweede wereldoorlog is in volle gang. Op 16 juli van dat jaar worden in Parijs alle Joden  opgepakt en in een stadion opgesloten. Niet door de Duitse bezetter, maar door de Franse politie. Alle gruwelen worden beschreven. Maar het boeiende van dit begin is dat het dochtertje,Sarah,in dat gezin dat opgepakt wordt, haar broertje denkt te redden door hem in een kast op te sluiten. Hier zit een geheime ruimte achter. de kinderen kennen dit en
eten er soms met medeweten van de ouders. Met de sleutel in de voering van haar jurk gaat ze mee met haar pouders.Ze worden enige dagen vast gehouden. Ontsnappen is onmogelijk. Dan worden de Joden na enige dagen afgevoerd naar Auschwitz. Uiteindelijk weet het meisje na enige dagen het kamp te verlaten en gaat terug. Komt in Orleans terecht en vind hulp via een ouder echtpaar. In Parijs aangekomen vinden ze het huis terug, inmiddels bewoond door een ander gezin. In de kast vinden ze het lichaampje van haar broertje, maar dit wordt onmiddelljk weeggewerkt doorde volwasssenen. Het meisje weet wel wie het zou moeten zijn, maar weet niet wat ze moet doen.

De andere verhaallijn speelt in deze tijd. Een journaliste krijgt de opdracht om een artikel te schrijven over deze razzia. Via de archieven ontdekt ze dat een gezin is weggevoerd, maar dat het broertje niet weggevoerd is, terwijl het meisje ook niet vermeld staat in de lijst van overledenen. Zij kunnen dus nog in leven zijn. Het toeval wil,dat het huis van haar schoonfamilie, het huis is van deze familie. Haar aanstaande echtgenoot wil niet dat ze het gaat onderzoeken, maar ze gaat er toch mee door. Uiteindelijkwodt het verhaal onthult, MAAR ook het geheim van die schoonfamilie van haar.

Terwijl ze de sporen van het meisje volgt , komt ze er achter dat het broertje dus achter gelaten is en jammerlijk is overleden. Maar ook dat haar schoonfamilie dit heeft geweten, maar dit nooit met anderen heeft gedeeld. Zelf raakt ze in verwachting terwijl haar partner geen kinderen wil en zegt dit niet aan te kunnen. Zij kiest er toch voor dit kind te behouden en scheidt van hem. Uiteindelijk gaat ze wonen in Amerika. Daar komt ze in contact met en zoon van Sarah. Zijzelf krijgt het kind en noemt dat Sarah.

" Zo zaten we een hele poos, totdat de mensen om ons heen vertokken, tot de zon onderging en het licht veranderde. Totdat we het gevoel hadden dat we elkaar weer konden aankijken, zonder tranen."

WAT EEN FANTASTICSCH BOEK! Een echte aanrader, ook niet echt toevallig te noemen. Het dus echt mogelijk. En verhaalt over een zwarte bladzij uit de geschiedenis van Parijs.

17 maart 2008:

Het afgelopen weekend was mijn vrouw weg en moest ik het alleen opknappen. Geen problemen hoor; ben er wel aan gewend. Ik had gelukkig ook een ideetje voor de zaterdag, zodat het niet een kwestie van binnenzitten is en de kids xc3xa8n pa achter de computer. Vorige week had de jongste telg techniek op school gehad en bij verschillende installatiebedrijven was er deze zaterdag open-dag en konden de kinderen hun gekregen gereedschapsdoos gevuld krijgen met gereedschap. Zo dus twee bedrijven in de buurt bezocht; de andere waren echt te ver weg. Mijn zoon heeft een stekker voor de telefoon/computer in elkaar gezet, gasbuizen met kopelingen aan elkaar geperst. Hiervoor kreeg hij een meetlint. ook had men een bewakingscamera staan die 360 graden draaien kon via de computer binnen. Dit installeren ze bij dit bedrijf ook! Wat ene techniek.

Bij het andere bedrijf kon een verlichtingscircuit gemonteerd worden. Dus van schakelaar naar lamp de bedrading maken. Dit samen met een monteur die het kind liet denken en doen! Hiervoor kreeg mijn zoon een echte wekker! Ook heeft hij nog gelast, metaal gesoldeerd, metaal gekruld en een vloerverwarming aangelegd( het buizensysteem dan wel te verstaan. Het was allemaal erg interessant en leerzaam. Wie weet voelt hij wel wat voor techniek. Daarna had mijn zoon nog geen zin om naar huis te gaan. de bedrijven alsnog bezoeken, was geen optie – meer dan 10 km weg! In De Vogellanden = revalidatiecentrum was ook een open-dag. Hier sprak ik nog met de voorzitter en zijn vrouw van Cerebraal. We spraken met elkaar over het slechte nieuws. Exc3xa9n van de leden van de groep was plotseling overleden. Nog geen 60! Hierna gingen mijn zoon en ik kijken bij verschillende stands. Ook bezochten we therapie-ruimtes. Liepen we tussen de leggers van de brug. Stappen op wiebelende objecten. Houd je dan maar eens in evenwicht! Voor mij dus lastig. Mijn zoon vond het leuk en kon maar niet begrijpen dat dat voor papa dus lastig was.
In de ruimte van de speltherapie ging zoonlief aan de slag met een grote versie van SOLITAIR. Eerst hield hij er 7 over, daarna 2x slechts 3!!! Ik kwam nog een bekende tegen. De fysiotherapeut.

Vader en zoon liepen verder. De sporthal; we werden uitgenodigd mee te doen met een wedstrijdje basketbal in de rolstoel! Dat deden we dus. Het ging ons beide best goed af. Wel spierpijn hoor vandaag!

Hierna zijn we nog even bij de peutertherapie geweest, maar toen was het al 16:00 uur geweest en wereden we verzocht om te vertrekken.

Nu na het weekend was het weer vroeg uit de veren – de haan van de buurman kraaide al een hele tijd en blijft dit de hele dag ook doen! En dat in een gewone woonwijk! Bij de bushalte was het redelijk druk te noemen. Gelukkig was er in de bus plaats genoeg, zodat ik niet hoefde te staan. De chauffeur wist niet hoeveel zones het was naar Nijeveen. Ik zei dat ik het ook niet wist. De chauffeur gaf mij geen stempel en zei me om dat maar in de streekbus af te stempelen. Zo ging ik nu zelfs heen voor maar 9 zones!Bij de halte van lijn 40 was ik allereerst de enige wachtende. Weldra werd dit flink aangevuld, alhoewel velen van hen met lijn 29 meegingen. In de bus naar Nijeveen stempelde ik de 9 zones. Ik kon nog wel zitten, maar de bus was redelijk gevuld.De reis verliep voorspoedig, nog een stukje snelweg meegepikt bij Staphorst , want ze maken daar een rondweg naar Meppel. Rond half 11 uitgestapt in Nijeveen.

Ik vervolgde mijn weg door de Dorpstraat en zag een vrouw knielen bij een bed violen – het kunnen ook wel andere bloemen zijn geweest, maar dat bekt niet zo.Ik wenste haar een goede morgen en zij wenste mij dat ook. De hoek om en verder richting kantoor. Het kwartje viel! Dat was de vrouw van de vriend van mijn vader! Ik zou op kantoor een briefje schrijven en dat op de terugweg in de brievenbus stoppen. Wat leuk zeg! Ze waren dus al terug uit Nieuw Zeeland.

Op kantoor was iedereen aanwezig. Ik begon met het laatste deel van de dossiers uit de bovenste lade. Zou het vandaag lukken! De computer aan en scannen maar! De hele ochtend ging het eigenlijk wel goed, pas na 12 begon de computer kuren te vertonen. Of was het de schuld van mij of de scanner? Ik herstelde enige keren mijn fout of de vastloper van de scanner. GEEN PROBLEEEM.

Na de lunch en fikse wandeling, vervolgde ik mijn werk. De bovenste lade was klaar! HOERA! Het eerste dossier uit de andere lade gevist. Deze lade zit echt te vol!  Krijg het dossier er nooit meer in. Dat ga ik dus even verplaatsen de komende dagen. Datdossier dus gescand… ZANDLOPER. Wachten tot St. Juttemis. De computer maar afsluiten. DIT PROGRAMMA REAGEERT NIET!!!! Taak bexc3xabindigen en afsluten de computer. Hierna opnieuw opgestart. Gelukkig dat ging weer goed. Tot 15:00 uur. Weer een vastloper in de scanner. Ik had twee nietjes aan de onderzijde van het pappier over het hoofd gezien en de papieren liepen vanst in de scanmond. Scanner uit en het hele ritueel opnieuw!

Mooi dat de computer de scanner niet meer herkende. Wel 5 keer op allerlei manieren opgestart. Resultaat NOPPES! De systeembeheerder was niet in de buurt. Telefonisch heeft mijn collega nog allerlei foefjes vernomen en deze stante pede uitgevoerd. NUL. Ik pakte mijn spullen in en morgen maar weer verder. Met toestemming vertrok ik dus eerder, maar ik had een missie. Nog even aanwippen bij de vriend van mijn vader.

Ik belde aan, de vrouw des huizes opende de deur… Geen directe herkenning – ik zag het wel hoor! Ik stelde mij voor. Toen viel ook hier het kwartje! Haar man kwam op het tumult af en zag wie ik was.
Ik werd uitgenodigdnaar binnen te komen. Ik begon te vertellen en zij vroegen hoe het toch kwam dat ik hier was.  Zij dachten dat ik nog in Meppel zou werken, ook dichtbij; nmaar dit is wel erg dichtbij! Een kopje koffie kon ik nog net nemen, gezien de bus die naderde ( 16:08 uur. )

Toen  kwamen de verhalen, wat een gezelligheid! Alsof we elkaar gister nog gezien hadden. Ik maak een afspraak mom een keer met het gezin langs te komen. Gelukkig haal ik mijn bus, deze liet wel op zich wachten! In de bus was het prettig reizen. Ik voelde mij uitgerust, maar dat kwam door het verrassingselement aan het einde van de dag in Nijeveen.

12 maart 2008:

Ondanks de wind toch op tijd met de auto in Nijeveen. Direct de computer maar aangezet.Het dossier van gisteren maar afgemaakt. Slechts 1 mapje. Ik stopte complete dossier het terug in de lade en dacht; Misschien krijg ik deze lade wel klaar vandaag?  De dossiers die volgden bleken inderdaad eenvoudig. Niet al te veel mappen van verzekeringsjaren. Ook niet al te veel bladen die geniet waren. Vaak zijn dit aangiften en verzoeken aan de belastingdienst. Op kantoor was het rustiger dan ik dacht. Alleen twee collega’s bleven de hele dag op kantoor. 1 collega had slechts de ochtend binnendienst en vertrok voor de pauze. Op weg naar klanten in den vreemde. Ze zitten echt overal – in de wijde omgeving zal ik maar zeggen. Ik hoorde zelfs dat er afspraken werden gemaakt met mensen in Griningen! De eigenaar van het bedrijf was ok niet op kantoor en mijn laatste collega werkt bijna nooit op de woensdag.

Na enige koppen koffie was ik lekker opgeschoten. Zeker een 5-tal dossiers volledig gescand. TOEN liet de scanner mij weer eens in de steek. Het begon al een keer met een vastloper. Hoe het kwam weet ik niet, maar de invoer liep vol. De pc uit en weer aan. Gelukkig werd de scanner direct herkend en gevonden.

Toen vroeg mijn collega mij om wat te scannen en op zijn usb-stick te zetten. Dit gaf grote problemen! De scanner liep enige keren volledig vast. De papieren eens goed bekeken. Ik bleek nog wat op de FLATBAD te hebben liggen. Snel dit euvel verholpen, maar de scanner bleef vastlopen! De papieren werden door mijn collega gekopixc3xaberd. Toen nog maar eens geprobeerd. Ook dit had weinig poistiefs. De scanner liep nu ook vast. De papieren maar eens tegengesteld opgerold. Na de vijfde poging lukte het uiteindelijk. Alles voor mijn collega uiteindelijk gescand en op usb gezet. Ik zal volgende week eens vragen om de instructies op te schrijven, zodat ik mij dit eigen kan maken. Ook zal ik het opschrijven in mijn instructie-map. Handig om bij de hand te hebben!

Na enige mappen voor mezelf gescand te hebben kwam er op eens een ZANDLOPER in beeld. Terwijl ik geen opdracht had gegeven. Ik wachte, zoals de computer het wilde enige minuten. Maar begon toch vaag het idee te krijgen dat er problemen waren. De computer moest ik uiteindelijk wel 2 x volledig afsluiten en opstarten, voordadt het weer werkte.

Intussen bleef het buiten waaien en regenen. We konden na de boterham dus niet wandelen.

’s Middags kwam de vrouw vn mijn werkgever op kantoor. We hadden wel een auto zien aankomen van de schoorsteenveger, maar er verder niet opgelet. Wat bleek? De vrouw had lawaai gehoord, maar kon er niet achter komen waar dit vandaan kwam. Ze dacht eerst dat er iets kapot waaide. Buiten of op kantoor. Dit was niet het geval. Uiteindelijk kwam ze er achter dat er een vogel in de schoorsteen zat. Dit beest kon er met geen mogeloijkheid meer zelfstandig uitkomen. de hulptroepen werden gebeld. Deze kwamen al snel. De vrouw had er ervaring mee en dat was niet zo positief verlkopen. Haar moeder had toen eens verteld om alle gordijnen te sluiten en 1 raam open te zetten; vogels vliegen net als insecten naar het licht. Zo gezegd zo gedaan. De schoorsteenvegers verplaatsten de kachel en schenen met zaklamp in het rookkanaal. De vogel wist na wat gefladder naar beneden te komen en vond zonder al te veel gebots de weg naar de vrijheid. Gelukkig maar, want de zwarte vogel – zwart van de roet- zou anders veel  vuil gemaakt hebben.

Uiteindelijk heb ik de lade niet helemaal kunnen scannen. Er resten mij nog enige dossiers. Ook zijn deze niet al te dun. Maar goed, volgende week ben ik weer van de partij. Misschien kan ik volgende week ook beginnen met mijn ander taak. Scannen en uitzoeken van de verzekeringspolissen. Ben benieuwd hoe dat gaat en hoe snel ik dat onder de knie krijg?

11 maart  2008:

Na een lang weekend was het weer op tijd opstaan. Niet dat ik dat gister niet deed hoor, want de kids moesten wel naar school. Gister was er vergadering in Meppel en men vond het niet geschikt dat ik alleen op kantoor zou zijn. Ik kon me er wel in vinden. Ik ken de klanten niet en weet ook niets van verzekeringen en polissen. Zodoende dat ik de maandag dus vrij was. Gister gebruikte ik mijn tijd voor de huishouding – de beneden etage kon wel weer een sopje gebruiken – en ik moest nog wat gedichten uitzoeken voor de promotie van het gedichtenfestival op Hogeschool Windesheim. WINDESHEIMDICHT! vindt plaats op 24 april en dat moet gepromoot worden. Ook ik doe daar aan mee. Gekleed met cape en baret gaan we de binnenstad in of bij de Sassenpoort. En dragen we allen enkele gedichten voor. Ben benieuwd hoe me dat zal af gaan.

Het was vandaag minder weer als gister en ik liep in stevige pas naar de bushalte, want het regende wat. Met de bus reis je droog en snel naar de plaats van bestemming. Toen ik uitstapte zag ik in de straat een politie-auto met zwaailicht midden op de weg staan. toen ik naderbij kwam, zette oom agent de wagen net weg in de zijstraat. Ik ben benieuwd wat er gebeurd was, welicht lees ik er wat over in de krant. De stadsbus was blijkbaar wat laat, want ik hoefde niet zo lang te wachten op  lijn 40. Erg rustig onderweg, weinig passagiers.

In Nijeveen was het druilerig, wel de paraplu maar op. Gelukig kon ik de plu zo vasthouden dat het niet dubbelklapte of uit de handen waaide. Op kantoor was het wat drukker als anders. Enige klanten waren in gesprek met mijn collega’s in de srpeekkamer. Er was er zelfs een klant die gewoon in onze ruimte zat. Dat zorgde voor mij voor wat extra externe ruis, maar ik kon me er goed voor afsluiten. Ook was er nog een collega van de makelaardij Meppel. We moesten er zelfs stoelen bij halen .

Een aantal dossiers gedaan voor de pauze, mijn trommeltje in zijn geheel binnen opgegeten en toen met een collega nog wat gewandeld. De wind door mijn haren laten waaien en diep ingeademd. Frisse lucht, daar kikker je van op!

Na de middagpuze had ik nog een zee van tijd, want vandaag zou ik wederom een uur extra werken. kijken hoe me dat zou bevallen. De dossiers waren niet al te dik dus het schoot lekker op. Af en toe wat lastige klusjes zoals een bonnetje of een copy die zich niet liet scannen. Inmiddekls weet ik nu wel wat oplossingen – lichter of donkerder instellen of meer of minder inzoomen.

Ook liet na 14:00 uur de scanner zich een beetje kennen, zoals het een paar weken geleden ging. Hij of zij vrat weer wat vellen papier op en dus moest de scanner uitgezet worden. Kijken of de computer de scanner blijft vinden.Tekens dacht ik op problemen te stuiten, maar dan had ik de scanner nog niet aan gezet! Logisch dat er een signaal komt. Er zou bij mij toch ook een lampje moeten gaan branden?!

De rest van de middag plezierig gewerkt. Ook de collega van de buitendienst kwam de hele middag op kantoor werken. De tijd verliep sneller als ik dacht. Toen het tegen 15:30 was begon ik te kijken wanneer het handig was om te stoppen. Ik moest alleen steeds alle formulieren per stuk scannen, omdat de scanner honger bleef houden. De papieren waren wat gekreukt
en dat werkt blijkbaar niet in de mond van het apparaat!

Naar de bus gelopen in een prachtig zonnetje. Bij de halte kwamen nog 2 stagiares staan die op de PABO zaten . Dat bleek uit hun gesprek wat ik kon horen. Er zaten nu veel minder scholieren in de bus. de geiddelde leeftijd was een stuk hoger. Na Rouveen was de bus bijna leeg; ik zat er met nog eentje. Bij DE HESSENPOORT werd het in 1x druk; zo’n 20 mensen van DE WEZO. De bus was te laat om lijn 4 te halen. De boekhandel bracht soelaas. Ik verdronk alleen in een mooi boek en was nog maar net op tijd om de bus van 17:23 te halen. Was  tegen 17:45 thuis. Het eten was bijna klaar. Ik kon zo aanschuiven.

Het was me vandaag prima bevallen. Best lekker zo een hele dag werken.

Na de middag

5 maart 2008:

De zoveelste week is bijna ten einde. Het is echt geen sleur dat werken. Het is meer dan bezig zijn. Echt een goede stap voor mij. Wie had dat een paar maannden gedacht? Ik zeker niet. Alleen al het stoppen met het avondwerk in Zwolle. Hierdoor veranderde er al veel. Toen nog naar een nieuwe wekplek in Meppel en met het openbaar vervoer. Toen een tegenslag en gelukkig een positief vervolg. Alleen betekende dat nog verder reizen en helemaal met de bus. Toch is dit allemaal goed geweest. Het heeft zo moeten zijn. Maar ik pluk er nu de vruchten van! ( reclame?) Hopelijk beteken ik voor mijn collega’s ook een aanwinst.

Met de auto naar kantoor gebracht. Er stond op de andere kant op alweer een flinke file, vanaf De Lichtmis. Ook was er een controle van de politie bezig, maar dan aan onze kant. Controle op snelheid, maar ook controle van vrachtwagens op een parkeerplaats. Mijn vrouw ging dus wederom via Zwartsluis terug. Tien minuten langer onderweg, maar in dit geval toch sneller, want er bleek 7 km. file te staan vanaf Meppel!

Op kantoor was het rustig, We waren eerst met z’n vieren en later zelfs met 3. Lekker opgeschoten met scannen. Er zaten wat dunne gevallen tussen. De bovenste lade is al bijna leeg. Vlak voordat mijn werkgever vertrok voor klussen buiten, vertelde hij mij dat ik binnenkort een andere taak mag gaan proberen. De dossiers van klanten met verzekeringspolissen mag ik dan opschonen en scannen. Dit is een precieze klus. Wellicht zie ik nu wat beter de verschillen tussen de documenten; het scheelt al dat ik de scanner kan hanteren; zo denk ik maar.

Ondanks drie koppen koffie raak ik toch een beetje vermoeid. Ik ben niet allert en de scanner protesteert. Voor een tweeede keer moet ik een vastloper verhelpen. De scanner gaat uit, ik haal de papieren eruit en wil wer verder. Het scanprogramma WIL NIET STOPPEN. HELP! Op aanraden van een collega laat ik het apparaat met rust en wacht af. Toch maar  gedrukt opo TAAK BExc3x8bINDIGEN. De computer uit en alles weer opnieuw opstarten. PROBLEEM: DRIVERS BUSY. Nog even wachten en opnieuw. Toen ging alles weer goed. De systeembeheerder was al op de hoogte gebracht, maar hoefde niet te komen. Gelukkig maar, want hij was elders aan het werk.

Na drie bammetjes, was het tijd voor de wandeling. We werden verwelkomd door de dieren van de dierenweide. Lekker zonnig weer, en toch wat fris. Koude handen! Met frisse moed lekker doorgewerkt. Toen mijn vrouw binnen kwam, was ik bijna klaar met een dossier. Ik maakte de map waar ik mee bezig was af. Plakte een MEMO met een mededeling erop en stopte het terug in de archief-lade.. Tijd om te vertrekken. Tot volgende week maar weer.

Er is maandag vergadering in Meppel dsu ik heb vrij. Volgende wek waarschijnlijk dus maar twee dagen. Hert was me de week wel. Mijn vrouw vertelde onderweg goed nieuws over mijn schoonmoeder. De lymfeklieren waren schoon. Dus geen verdere stappen, zoals bestraling of operatie. WAT ZIJN WIJ ALLEN GELUKKIG!!!

4 maart 2008:

Na een erg koude nacht werd ik vanmorgen vroeg gewekt door de strooiwagen. En dat in maart. Echt maart roert zijn staart. Mijn vrouw stond vroeg op – 6:15 uur en ik sliep door tot de wekker mij echt wakkerschudde om 7:00 uur. Tegen half acht ben ik dan ook echt opgestaan. Heb de oudste zoon gewaarschuwd voor de gladheid, je weet tenslotte maar nooit. Na wasssen en scheren ontbeten met de jongste zoon. De tafel afgeruimd en de krant gelezen. Het was dinsdag, dus de container moet aan de weg gezet worden. De groene dit keer.

De temperatuur buiten was voor het gevoel niet echt laag. Bij de bushalte werd het al snel wat drukker als anders. Met elkaar stapten we in. Het was zoeken naar een plekkie, want er zaten al de nodige passagiers. Ook in de streekbus was het druker dan anders. Ik moest zelfs op de plaats zitten voor gehandicapten en rolstoelers – in het midden. Dit kwam ook doordat de buschauffeur de nummering nog niet op orde had gebracht. Ik stapte als laatste in, omdat ik eerst wilde zien welk nummer het echt was. Het bleek waarlijk lijn 40 te zijn! Lijn 29 had ik echt nog niet gezien. Toen we Zwolle echt verlieten, waren er veel plekjes weer beschikbaar, hier maakte ik dus ook gebruik van. Ruim zitten en een beetje voorin is toch wel het meest comfortabele. Zeker ook als je ruim een uur in die bus moet zitten.

De reis verliep verder prima. Opmerkelijk was het feit dat het in Rouveen gesneeuwd had. Ik kon het zien op de daken van de huizen. Nog opmerkelijker was het dat het alleen lag  op de huizen en boerderijen aan de rechterzijde van de weg. Zou de zon aan de linkerzijde al geschenen hebben?Of zou het komen door de vasthoudendheid van de bewoners? ( grappig idee hxc3xa8) Het was erg plaatselijk, want in Staphorst was al geen sneeuw meer te zien. 

Op kantoor gekomen snel aan de slag gegaan. Dat dikke dossier moest nog afgemaakt worden! Het heeft me heel wat hoofdbrekens gekost. Veel documenten waren slecht leesbaar te maken voor de scan. Het was verbleekt, geaccentueerd of al gekopixc3xaberd. Ik was blij dat ik ruim voor de etens-pauze de klus geklaard had. Na de boterham en de wandeling begon ik dus met een nieuw dossier. Dit was een dunnetje, het bestond slechts uit 4 mapjes met hoofdzakelijk aangiftes. Toch nog lastig; zo bleek. Twee personen deden elk onafhankelijk aangifte en deden dat ook induvidueel.

’s Middags zou er werkoverleg zijn. Hte lukte me bijna het dossier voor aanvang al af te krijgen. Ik heb tijdens het overleg van mijn colega’s toch maar voorzichtig het werk afgemaakt. Daarna was het luisteren naar wat er allemaal verteld werd door mijn collega’s. Over half 3 pakte ik mijn biezen en vertrok.

De busreis verliep voorspoedig. Het was ook heerlijk zonnig buiten. In Meppel stapten de lastige kids weer in. Ze waren in de vakantie zeker vrienden geworden, want twee weken geleden koncden ze elkaar niet luchten of zien!. Een andere jongen beklaagde zich bij de chauffeur over de hinderlijke muziek in de bus. De chauffeur, in kwestie, stond buiten even van een kopje automaat-koffie te genieten. Hij wist blijkbaar hoe laat het was, want toen hij in stapte zei hij met verhard stemgeluid: "Muziek uit of je kunt lopen!" Hier werd nu wel gehoor aan gegeven.

De stadsbus kon ik tot mijn verbazing ook nu weer halen. Lekker op tijd thuis! Mijn vrouw bleek nog niet thuis te zijn.  Ze werd opgehuden door collega’s die na werktijd  nog het xc3xa9xc3xa9n en ander te vragen hadden. Dat moet kunnen toch. Ik begon het eten maar voor te bereiden. Uien en paprika’s schoonmaken. Toen mijn vrouw thuis kwam, ben ik maar begonnen om de maaltijjd op tafel te krijgen. SPAGHETTI MET STROGANOFF-GEHAKT EN SAUS. Voor mijzelf deed ik er op het bord nog flink wat druppels TABASCO op. Lekker pittig! Daar houd ik van!

3 maart 2008:

De vakantie is weer t
en einde. Iedereen weer aan de slag. De kinderen naar school, op tijd opstaan dus. Ik ben niet de enige die met de bus gaat. Bij de halte staan al wat forensen en scholieren. De bus laat wat op zich wachten, maar komt dan toch. Ook deze chauffeur weet niet hoeveel zones het is naar Nijeveen. Ik heb maar niet gelogen en verteld er tien af te stempelen. Bij de halte waar ik uit moet stappen, dreigt de bus toch door te rijden. Ik stond al bij de deur en moest nog vertellen dat ik er uit wilde. De chauffeur moest toch stoppen alvorens het kruispunt op te rijden , dus kon ik er nog mooi uit. Bij de halte van de streekbus stond nog niemand. Na enige tijd kwam er een flinke groep scholieren staan, maar deze kozen allemaal voor lijn 29 richting Coevorden. waarschijnlijk brengt deze bus hen ook naar de school in Zwolle.

Toen mijn bus kwam, stond er ook een groepje scholieren, ik begin er al een aantal te herkennen. Deze stapten bij de scholen in Assendorp en De Vrolijkheid uit. Vanaf BEDRIJVENTERREIN Heseenpoort zat ik al weer alleen in de bus. Gelukkig stapten er vanaf De Lichtmis  weer mensen in. ALEEN IS MAAR ALLEEN. In Nijeveen stapten er met mij nog 3 mensen uit! Het lijkt wel een invasie!! ik vervolgde mijn weg geheel alleen richting kantoor.

Ik sprak met mij collega’s over het afgelopen weekend en de storm. Er waren ook wat stormschade-meldingen binnengekomen. Zo was er bijvoorbeeld een schutting omgewaaid. Nu zou je denken, wat voor schutting zal dat geweest zijn! Nou het ging over een schutting bestaande uit stenen pilaren met daartussen dus schuttingdelen van planken. De wind was blijkbaar zo krachtig, want xc3xa9xc3xa9n der pilaren was zelfs omgewaaid. De buitendienst-medewerker ging ’s middags kijken en nam zijn fototoestel mee om het allemaal vast te leggen. Ik ben benieuwd…

De computer werkte gelukkig weer prima. Ik had al een dossier volledig gescand toen mijn begeleidster kwam. Ik schonk voor iedereen snel een bakkie koffie in en ging verder aan het werk. Tussendoor sprak ik met mijn begeleidster over uitbreiding van uren. Deze week werk ik tot kwart voor 3; net als twee weken terug. De volgende week ga ik tot kwart voor 4 werken, dit geldt dan ook voor de woensdag als mijn vrouw mij haalt en bbrengt. Enige tijd daarna zal ook de woensdag lopen tot maximaal half 5. dan zit ik dus op mijn maximale werktijd. Dat is toch maar gelukt! Ik krijg complimenten en geef deze ook aan mijzelf. Het gaat me tot op heden erg goed af. Ik heb geen last van stress en ook geen hoofdpijn van het computer-staren!

De rest van de tijd heb ik lekker gewerkt. Een paar kleine dossiers snel gescand – deze bestonden slechts uit 1 of 2 mapjes met slechts een aangifte. Toen was het tijd voor een boterham. Ik at er twee en daarna nam ik afscheid van mijn begeleidster. Tot volgende week maar weer!

Tgen kwart voor 1 was het tijd voor de wandeling. Dat kon dit keer ok gewoon doorgang vinden, want het was droog. De zon scheen zelfs! Na duizend meter begon het te regenen en er naderde vanuit de verte een pikzwarte wolkenmassa. De regen begon ook echt te valelwen. Niet veel , maar toch. Exc3xa9n van mijn collega’s berekende dat de bui precies over ons zou trekken en omdat we geen zin in een nat pak hadden, keerden we om, om teug te lopen. Na enige hagelstenen werd het weer droog. Maar goed toen waren we ook al weer bijna op kantoor. Misschien moeten we ons een burquini aanschaffen, hierin wandelen we dan gekleed over straat in de regen en kunnen we weer doorwerken in onze droge gewone kleding. Hihi. Zou me dat een ophef geven… of liet men ons hier op het platteland gewoon begaan?

Een dik dossier diende zich aan. Hierin zaten wel 8 jaren en deze bestonden ook nog eens uit twee mappen per jaar! Veel documenten dus! Er zat zelfs een envelop in met BONNETJES! Nadat ik de documenten had gescand – zij konden mooi in de invoer-la voor vele documenten tegelijk, waren de bonnetjes aan de beurt. Ik had er denk ik 30 gescand – 15x scannen want ze gaan per 2 – toen ik ontdekte dat het niet leesbaar was op de scan. Dit kwam doordat de belanghebbende de bedragen die er toe deden geaccentueerd had met een groene stift. Zelfs op aangeven van een collega door ze eerst te kopixc3xabren. Gelukkig bracht een andere collega redding, weant zij gaf aan dat het beslist niet nodig was , om dat te koipixc3xabren. Dat liet ik mij geen tweede keer zeggen. Ik stopte de bonnetjes dus meteen weer in de envelop. Hatsiekiedee, dossier KLAAR!

Alvast begonnen met een nieuw dossier, alvorens te beginnen met opruimen. Het was half 3. Bijna tijd om naar de bus te gaan. Lekker in de zon naar de halte gelopen. De tijd was snel overbrugd, want ik moestmijn MP3-speler in orde maken. Ik had het per abuis op CHINEES gezet. Nu, dat werkt dus niet, want zo goed ken ik het apparaatje nog niet. Uiteindelijk kreeg ik het toch hersteld. Kan ik morgenochtend weer heerlijk luisteren naar wat vrolijke noten.

De reis verliep prima. De chauffeur krijgt van mij de complimenten. Drie jochies – ja die van 2 weken terug ; stapten in en zorgden voor veel overlast. Eerst door veel muziek. De chauffeur gebood hen hier mee te stoppen. Daarna deden de knapen het geluid en de slogan na met hun stem; FLUIT, FLUIT, TAXI!!! De chauffeur kon dit, net als ik,  ook niet erg waarderen en hij sommeerde hen er direct mee te stoppen. ANDERS ZET IK JULLIE ER UIT!!

De rust keerde weer. De reis veriep verder zonder bijzonderheden. Ondanks dat de bus op de gewone tijd de EINDHALTE kwam, stond mijn stadsbus nog op HET STATIONSPLEIN! Ik stapte vlug uit en zette het op een lopen. Het lukte. Was ik toch mooi rond half 5 al thuis!

Het geluk komt je soms aanwaaien. Het leven is geen dooie mus. Toch lag er op de stoep vlak bij mijn huis een dode mus. Ik bekeek het beestje. Hij zag er toch ongeschonden uit, maar ademde niet meer. Ik stapte er maar overheen en liep huiswaarts. Morgen is er voor velen weer een dag!

27 februari 2008:

In de stralende zon per auto naar Nijeveen vertrokken. Ik zou vandaag waarschijnlijk gebruik gaan maken van twee chauffeuses. Mijn vrouw gaat vanmiddag naar haar meder en mijn oudste zoon brengt ze naar mijn ouders.

Mooi op tijd waren we bij het kantoor aanbeland. Onderweg twee paartjes ooievaars gezien. bezig met elkaar en het nest. Er volgt vast een vruchtbare periode. De computer gestart en de scanner aangedaan. Een nieuw dossier gepakt. Kortom een frisse start. Alles verliep prima. Mijn begeleidster zou komen, kon ik mooi meedelen dat het lekker gaat.

Was dit de kat op het spek binden of

de wet van Murphy?

" Als iets fout kan gaan, dan gaat het ook fout."

Op internet vond ik nog een paar aardige varianten:

– Als je twee toetsen tegelijk aanslaat, verschijnt altijd de ongewenste letter op het beeldscherm.

– Belangrijke papieren verplaatsen zichzelf van waar je ze had neergelegd naar daar waar je ze 

  niet kunt vinden.

– Bij een software- update worden oude fouten vervangen door mieuwe.

Dat beloofde wat! En ja hoor, de scanner gedroeg zich gretiger dan normaal en het liep dus fout. Papieren zaten vast in de rol die het door de scanner zou halen. De scanner dus uitgezet. En de papieren verwijderd; inmiddels ben ik al aargdig selfsupporting voor dit soort klusjes.

Het scan-programma wist alleen niet goed meer op te starten. Dus maar CTRL + ALT + DEL ingedrukt. De computer opnieuw starten en opnieuw scannen. En… NADA! De scanner kon niet worden gevonden. Mijn collega wist meteen wat hem te doen stond. Hij belde met de systeembeheerder. Deze gaf te kennen dat het een lastig
probleem was en dat we het apparaat opnieuw zouden moeten installeren. Compleet met drivers etc. Het zou beter zijn een andere computer te brengen. Zo gezegd zo gedaan.

Mijn begeleidster was inmiddels gekomen. Ik kon niet laten zien wat ik inmiddels allemaal kan. Helaas. Van het vrije moment maar gebruikgemaakt door mijn profielschets te bespreken. Hier staan allemaal punten op waar ik problemen kan ondervinden. Al pratend kwamen we er achter dat veel punten niet uitgekomen waren of aardig verbeterd waren. Kortom veel PLUSPUNTEN.

Rond half 1 waren we uitgesproken en de nieuwe PC stond gereed. Het werkte weer prima. Alleen is de computer een wat ouder model, want heeft geeft wat vertekening op het beeldscherm. Of zou de resolutie wat anders ingesteld moeten worden?

IK BLIJF ER MAAR AF!

het werkt prima zo.Toch nog de nodige dossiers kunnen scannen.

Na een paar boterhammen toch een laatste scan, het papier met de toegangscode ( DIGI D) van een nieuw dossier. Daarna de jas aangetrokken en richting Zwolle gereden. Voor mijn huis werd ik afgezet. Nog even wat gekeuveld en ik ben naar mijn jongste zoon gegaan. Deze zat al achter de computer. Zijn wereld – mijn wereld.

26 februari 2008:

Na een heerlijk weekend in Heijderbos, waarin we veel plezier hadden met elkaar – praten, zwemmen en gewoon genieten van elkaars aanwezigheid – was het nu dus de werkweek beginen op de dinsdag. Het was wat regenachtig, dus met het pluutje stevig in de hand( het waaide ook nog aardig) liep ik naar de bushalte. Met enige mede-wachtenden stapte ik in. Bij de halte van lijn 40 heerlijk naar de muziek geluisterd. Er stonden verse nummers op. Ik weet nu zelf hoe ik dat kan doen.

De bus kwam voor het gevoel toch wat later en dat bleek ook wel uit de echte tijd – zichtbaar op mijn horloge. Enige minuten vertraging. De reis verliep sneller dan gewoon, want het was vakantie en dus stapte er nauwelijks jeugd in en uit. Uiteindelijk stapte ik dus wat eerder dan normaal uit op de Molenweg. De molen draaide zijn rondjes om het graan te malen tot meel.

Op kantoor was een ieder belangstellend naar mijn belevenissen in het weekend. De computer en scanner aan gezet. Mijn collega vertelde mij dat ik niet meer via MIJN ICOONTJE kan inloggen. Dat werkt niet meer goed zo zei hij. Het gaat nu dus gewoon via de ICOON van SCANNEN.

Behoorlijk wat dossiers kunen scannen, nauwelijks tegenslag ondervonden. Ik ga deze week om half 2 naar huis, omdat mijn vrouw druk is met mijn schoonmoeder. Dat levert al genoeg stress op en de kinderen hebben vakantie en zijn misschien ook wat uit hun doen. Zodoende dus.

Het was hier in Nijeveen ook miezerig weer, dus aten we de lunch gewoon binnen. Ik ben zelfs niet eens helemaal gestopt met scannen, want ik wilde dat laatste dossier toch helemaal af hebben. Dat leekk te lukken, totdat ik onder de deksel ( op de flatbed ) een document zag liggen dat niet kwam uit dit laatste dossier. HELP! Hoe vind ik het goede dossier nu weer. Ik pake wat hangmappen uit de lade en keek of ik niet wat zag liggen wat er op leek. Het was namelijk een rekening van studieboeken. Toen zag ik dat de boekwinkel in Steenwijk gevestigd was; er ging mij een licht op! Op dat doosier stond ook Steenwijk zo wist ik. Zodoende vond ik toch nog snel het goede dossier. Probleem opgelost. Morgen toch wat beter bij de les blijven.

De reis naar huis verliep ok prima, het regende wel toen ik naar de bushalte liep, maar daar aangekomen was het droog. De bus in Zwolle miste ik zelfs nu, want echte tijdswinst boekten we niet, ondanks een beprekte aan- en afvoer van scholieren. Nadat ik weer enkele titels van boeken had genoteerd, toog ik naar buiten. De bus kwam na 5 minuten.

Thuis trof ik mijn vrouw ook al aan. Mijn schoonmoeder was eerder aan de beurt. Mijn vrouw kon dus ook eerder het ziekenhuis verlaten en de reis terug beginnen. Lekker voor de spits uit!

20 februari 2008:

Ondanks dat mijn vrouw misselijk is, sinds gister al na het eten van een sinaasappel, ga ik met de auto naar het werk. We arriveren rond 9:15. Na een laatse zwaai, ga ik naar binnen. De collega’s zijn er allemaal en druk aan het werk op het nieuwe computer-systeem. Voor mij verandert er niets. Zo werk ik lekker wat dossiers door en drink ik een kop koffie. Mijn begeleidster van het integratiebureau komt binnen.

Ik feliciteer haar met haar verjaardag van afgelopen weekend en overhandig een presentje in de vorm van chocola en een gedichtje. Dit naar aa leiding van het feit dat ik haar iets te oud inschatte. Ik rekende gewoon wat jaren bij die van mij daar zij oudere kinderen heeft. deze logica werkte dus niet in haar voordeel. Het gedichtje wat ik schreef zegt een hoop hoe ik over leeftijd denk: 

Maak je over leeftijd

geen zorgen.

Leef in het Nu,

feest in geschiedenis.

Nu was net.

Voorbij is geweest.

Ik liet haar zien hoe ik de dossiers in de computer zette d.m.v. een scanner. Ook maakte ik een foutje toen we wat te verhit aan het spreken waren. Gelukkig ontdekte ik het al snel en kon zo ook laten zien hoe ik dat kon herstellen. Rond lunch-tijd namen we allebei een paar boterhammen. Mijn collega’s kregen in de kamer naast ons uitleg over het nieuwe programma. Een update leidt immers vaak tot een andere aanpak die niet altijd een verbeteing blijkt. Hopelijk heeft het de kinderziektes al overleefd en kan het zijn nut bewijzen!

MIjn begeleidster ging naar haar eigen kantoor, ik zie haar volgende week weer. Ik trok mijn jas aan en nam de broodtrommel nog even mee voor het laatste sneetje. Heerlijk gewandeld en over de weilanden naar de horizon gekeken. Schoorsteentje van een kkein fabriekje in Nijeveen doemt op uit de mist. Prachtig beeld, leuk voor een gedicht.

Geheel zelfstandig ging ik verder aan de slag. af en toe ging ik met een vraagje naar mijn collega’s, ik mocht gerust storen. Na een behoorlijk aantal dossiers, was het al snel weer half 3. Ik deed nog even een nieuw dossiers. Mijn zoon en vrouw kwamen binnen. Ik maakte de eerste map toch nog maar even af. daarna vertrokken we naar Zwolle. Volgende week werk ik maandag niet, want dan ben ik nog op vakantie in Heijderbos. De rest van de twee dagen werk ik een uurtje korter, want mijn vrouw is afwezig i.v.m.familiezaken elders in het land.

19 februari 2008:

Halverwege de werkweek – in mijn geval – maar beslist niet vermoeid. Gisteravond had ik wel wat last van mijn schouders en mijn hoofd en nek, Dit speelde al wat langer, maar nu had ik er echt last van. Maar even een ibuprofen genomen ( pijnstiler en spierontspannner). Het hielp me zeker. Ik weet zeker dat het niet van de spanning komt. Waarschijnlijk zet ik mijn schouders er te veel onder – ha, ha. Nee ik denk dat het door de hometrainer komt. Je zit daar erg voorover en dan is het voor de spieren blijkbaar even wennen. Ik heb maar rechtop "gefietst" – DUS KILOMETERS Mxc3x88T LOSSE HANDEN!!!De medicatie hielp toen direct en ik merk dat het nu ook nog ontspannen is.

Bij de bushalte is het nu wat rustiger, alhoewel ik niet de enige ben.Weer heerlijk naar A BALLADEER geluisterd en andere goede muziek. De bus is er voor het idee dan sneller. De chauffeur zette er
meteen de vaart in. Wat resulteerde in een te ruime bocht en een bijna botsing met een lantaarnpaal. Hij moest flink bijsturen en remmen. De bus protesteerde in de vering en de passagiers hadden het ook flink te verduren. De bestuurder verontschuldigde zich. Op de Ceintuurbaan moesten we bij een halte stoppen ommiemand uit te laten stappen. Bij het wegrijden, binnen de bebouwde kom heeft een bus toch voorrang? ramde hij bijna een vrachtwagen – de bus stond pardoes stil. daarna er direct achteraan en toen sneed hij een BMW, welke ternauwernood naar links vluchtte. Dat kon gelukkig nog ook. De rest van de reis ging het gelukkig een stuk rustiger. In Rouveen stond bij een boerderij een houten ooievaar met blauwe slingers en ballonnnen. Het klopte dus wxc3xa8l dus dat er gisteren maar 1 ooievaar het nest zat!

De chauffeur wenste ik een prettige dag, ik kreeg ook een vriendelijk groet terug. Ik liep weer naar kantoor. De scanner vertonde nauwelijks kuren die dag. Slechts 1 x slikte het apparaat drie velletjes tegelijk in, maar dat had te maken met de gekreukte randen. Ook was ik door het succes overmand en stopte af en toe de papieren op de kop door de scanner. Aan witte scanbeelden hebben we niets, dus dat moest dan weer verwijderd en opnieuw.

De lunch half binnen en half buiten genuttigd. Heerlijk gewandeld met twee collega’s. Weer lekker via het voetbalveld en de zwemplas en de kinderboerderij terug naar kantoor. Ik heb af en toe moeite om mijn collega’s bij te houden, want zij maken met hun langere benen nu eenmaal ook grotere passen. Bij terugkomst was de collega van ons ook aanwezig die gisteren dat examen had; hem feliciteerde ik. Later op de middag kregen we heerlijke mokkataart geserveerd tijdens de vergadering.

Weer lekker opgeschoten, deze dag een stuk of 4 hele dossiers kunnen doen! Ook was er genoeg tijd voor praatjes en ervaringen. Ook flink lol gehad. Zo kwamen we te spreken over de verzekering: " is een fiets die op slot staat in de tuin en gestolen wordt, verzekerd via de inboedelverzekering?" Het bleek niet zo te zijn. Ik wist wel dat het verstandig was om de fiets in de schuur ALTIJD OP SLOT TE DOEN. Toch schijnt het nog te verschillen tussen de verzekeraars. En nu wordt het tuinmeubilair of de vlaggestok gestolen, mag dat dan opgevoerd worden via de inboedelverzekering. Ik ben vergeten wat het antwoord precies was, maar goed, Ik heb nog geen vol verstand van verzekeringen! zoals in de reclame met Rijk de Gooijer. X regelt het allemaal!

Tegen half 3 begon het werkoverleg. Ik had mijn spullen al ingepakt, zodat ik rond kwart voor 3 vertrekken kon. DE BUS WACHT IMMERS OP NIEMAND. De bus haalde ik met gemak. Wel zag ik onderweg wat grappigs. Bij de kerk zag ik een rood busje staan van de brandblusapparaten. Deze moeten immers gecontroleerd worden. Het volk Israxc3xabl liep heel lang door de woestijn. God wees hen de weg. Overdag in de vorm van een wolk en ’s nachts als een vuurkolom. Ze hielden er in de kerk blijkbaar rekening mee. Dat het dan een gevaarlijke zaak kan zijn. Vandaar dus ook de blusapparaten. Dit vond ik een leuke gedachte, hopelijk kwets ik er niemand mee.

De reis verliep weer prima. BIj het station Meppel stapten de 2 kleine jochies weer in die gisteren gepest werden. Ook 1 der aanstichters kwam in de bus te zitten. Hij gedroeg zich weer erg opstandig. De geplaagden reageerden amper. Wel werd ik door 1 van hen herkend en hij groette. Ik vroeg nog hoe het gegaag was gisteren, hij zei me dat alles goed was gegaan. Toch werd het ruzie. De boosdoener pakte een tas af. Ik mengde mij toch maar even in het rumoer en sommeerde hem om te stoppen met al die kolder. Hij wilde het af doen met: " Waar bemoeit u zich mee." Ik wees hem er op dat ik er last van had en dat het gisteren ook al zo vreemd gegaan was. De knaap gaf de tas terug. Eind goed al goed. De jongens moesten er weer eerder uit dus ze zullen elkaar niet meer gezien hebben. Twee passagiers glimlachten naar me toen ik mijn opvoedende taak ten toon spreidde. er moet er toch 1 het voortouw nemen. Onrecht moet  bestreden worden.

Na een bezoekje aan de boekshop op het station ( niet teveel reclame ), bracht de bus me weer thuis. MIjn vrouw lag misselijk op de bank. We aten lekker CHINEES, zij at gelukkig ook weer mee.

18 FEBRUARI 2008:

Alweer een nieuwe week. Na een rustig weekend heb ik er wel weer zin in. Na een goed ontbijt en het lezen van het nieuws in de krant. Vertrek ik op de normale tijd naar de bus. Bij de halte zit al iemand, iets wat niet vaak voorkomt. Daarna meldden zich zich er al snel nog wat. Het is dus druk te noemen (voor de tijdvan het jaar; hi, hi.) In de bus test ik mijn mp3 speler. Is best wel lekker als je moet wachten. dat doe ik dus ook.  Bij de halte van lijn 40 naar Steenwijk stop ik een dopje in mijn Linkeroor. Luister naar verschillende muziekjes. Zoals Raymond van het Groenewoud  al bezong. Toen waren er net WALKMANNEN MET HELE GROTE KOPTELEFOONS.

De bus kwam en vertrok al snel. Ook nu weer een aardig aantal inzittenden. Een dame had mij gevraagd of het nog lang duurde voordat de bus kwam, want ze moest snel in Staphorst zijn. Haar dochter was aan het bevallen. Ik vertelde haar hoe laat de bus zou komen, maar dat het dan beslist niet snel naar Staphorst ging. De chauffeur houdt zich immers aan de max.snelheid en aan zijn route-tijden. Hopelijk is ze op tijd. Maar goed; ze zal het eindresultaat dan zien en daar heeft ze hopelijk nog heeeel lang "plezier" van. Zij is immers de oma. Wel de lusten en niet de lasten.

In Rouveen ontwaAR IK al snel de kerk. Slechts xc3xa9xc3xa9n ooievaar op het nest. Die ander is dsus net naar Staphorst om een kindje af te leveren. Het is een mooie dag met het zonnetje wat volop schijnt. De haantjes op de kerktorens die we passeren schitteren allemaal. Mijn zoon vroeg mij gisteren, waarom er haantjes op de kerktoren zaten. Ik moest het antwoord schuldig blijven. Hij wist het zelf wel zo zei hij:

"ANDERS KOMT ER Gxc3x89xc3x89N KIP!"

Het bleek een mop te zijn. Ik, met Urker voorouders weet daar nog wel wat aan toe te voegen. Als de kerk vol zit, dan ZIT HIJ ZO VOL ALS EEN EI!

In Nijeveen weer per benenwagen verder gegaan. Op kantoor waren 3 van mijn collegae (of toch collega’s) al aan het werk. De naamgever van het bedrijf was druk met netwerken en xc3xa9xc3xa9n van mijn collega’s had examen. Later hoorden we dat hij was geslaagd. PROFICIAT!

Mijn spullen uit de rugzak gepakt – aantekeningen ( kijk er nauwelijks nog op), schaar en ontnieter ( met dit gerdeedschap kan ik beter de nietjes uit de documenten halen). Daarna de computer opgestart. Het desbetreffende dossier gepakt en de eerstescan gemaakt. DAT HAD IK GEDACHT. De computer herkent de scanner niet. Ik raadpleegde mijn collega en deze wist te vertelen dat het vorige week nog wel een aantal keren gelukt was. De p.c. opnieuw opgestart en wederom geprobeerd een scan te maken. Weer de mededeling over een onvindbare scanner. UIteindelijk wist mijn steun en toeverlaat een oplossing. Ik moest via een andere gebruiker inloggen op het systeem. Het scannen ging vanaf dat moment wel. De scanner en het computerprogramma waren verbonden.

De hele dag ging het beter dan de vorige week. Na de lunch en de wandeling langs de kinderboerderij en de ijsbaan ( er lag waarachtig nog een heel dun laagje ijs op! ) vertoonde de scanner wat kuurtjes. Of was ik wat vermoeid? Maakt niet uit. Het kwam wat vaker voor dat de papieren niet goed doorgevoerd werden, vastliepen en wat niet al. Ik wilde het bijna opgeven. Toen zag ik dat het bijna tijd was om te vertrekken. Ik zag wat ik nog moest doen om het xc3xbaberhaupt makkelik af te kunnen sluiten. En dat deed ik dus. Maar wel heel voorzichtig. Het lukte! Alle A4-tjes waren gescand.
Alleen de kladblaadjes uit de map moesten nog. De computer kon aan blijven staan , want een collega moest nog wat scannen. Daarom heb ik mijn boeltje gepakt.

Vertrok uiteindelijk wat later, dus rende ik een klein stukje. Bij de halte gekomen, zag ik op mijn uurwerk dat ik nog zo’n 7 minuten wachten kon. Weer even de muziek aan gehad. In de verte doemde een auto op, hij reed met de verlichting aan – goed zichtbaar in het verkeer -Tot mijn verbazing knipperde hij. Ik werd geprikkeld er naar te kijken. Ik zag wie mij zag staan. Het was mijn werkgever. Ik stak mijn hand op en dacht: "Tot morgen maar wxc3xa9xc3xa9r!"

De busreis verliep weer prima. Gezien de tijd, was het weer wat aan de drukke kant. In Meppel , maar vooral in Staphorst stapten er luiddruchtige koters in. Wat waren die meiden in dat groepje met wat opgeschoten jongens daarbij toch vervelend! ze scholden twee kleine jongetjes die voorin zaten de huis vol. Ze reageerden er eerst niet op. Maar toen hun moeder geboemd werd , was het tijd om te ageren! Exc3xa9n van het ging zelfs vlakbij hen zitten! Ik vroeg aan het jochie voorin of hij niet bang was. "Nee, zei hij, ik moet er toch een halte eerder uit dan zij. " Toen hij uitstapte en we bij vertrek hem passerden, stak ik bemoedigend mijn duim op.’Succes jongen!" dacht ik.

In Rouveen zag ik nu zelfs twee paartjes ooievaars. De kids afgeleverd en waarschijnljk zelf bezig met hun eigen voortplanting. In Zwolle was er geen bus te bekennen op het stationsplein. DE BRUNA dus maar binnengelopen. Mooi weer een aantal titels genoteerd.

De bus later bracht mij om 16:45 thuis. Het eten stond al op tafel, ze wilden net aan tafel. Er moest vandaag vroeg gegeten worden, want de jongste  moest naar badminton. Heerlijk gegeten en de afwas gedaan. Daarna aan de weblog gesleuteld. Er staan nu wat grappige filmpjes op.

[ ZIE DE LINK FILMPJES  OP DEZE WEB-LOG] 

         AJETOO!

O.A. : buurman en buurman:

HIER EEN LINK NAAR EEN FILMPJE WAAROP TE ZIEN IS HOE DE FIMPJES EIGENLIJK GEMAAKT WORDEN!

http://nl.youtube.com/watch?v=mvQrhdh1tTY

13 februari 2008:

Vandaag wederom kalm opgestaan. Het is al weer de laatste dag van mijn werkweek. Geen gereis mat de bus, nee ik laat me voortrijden door mijn chauffeuse. Lekker op tijd, ondanks de mist en veel vrachtverkeer op de snelweg. Velen hadden zelfs mistlicht, wij waren verrast ,want er was wat ons betreft genoeg zicht over. Je kon zelfs de streep op de weg goed zien. Dit komt voort uit onze ervaring van de jaarwisseling van even terug.

Mijn werkplek werd bezet dor een van mijn collega’s, hij moest ook scannen en verzenden. Ik heb maar even voor koffiedame gespeeld. Mijn werkgever, in zijn eigen kamer aan de slag, gaf ook te kennen koffie te willen. Nadat we allen van koffie voorzien waren, was mijn plek ook weer vrij. Eerst even een proefscan gemaakt om te kijken of het er niet gespiegeld uit kwam. Hierna het dossier van  gisteren af gemaakt. De rest van de morgen heerlijk opgeschoten, geen probleempjes met de scanner. Alleen had ik een aantal dossiers waar heel veel rekeningen bij zaten. Maar wat nog tijdrovender was, er zaten bonnetjes bij van allerlei bouwmarkten.  De bonnetjes van xc3xa9xc3xa9n bouwmarkt leverden wel een probleem, ze waren amper leesbaar te maken op de scan. Ook nog geprobeerd via het kopixc3xaber-apparaat, maar het bleef bleekjes. Uiteindelijk kwam mijn collega nog met de oplossing  om in de grijstinten wat te veranderen. Het resultaat was niet echt goed, maar je kon soms het eindbedrag wel zichtbaar krijgen.

Veel gesproken met mijn twee collega’s , want we waren slechts met 3. Tijdens de pauze, mijn broodjes deels buiten opgegeten. Heerlijk gewandeld en lekker ontspannen. Daarna weer aan de slag. Het duurde een hele tijd voordat het eens 2 uur werd. Wat kun je lekker doorwerken als je een beetje tijd extra hebt en je het werk ook onder de knie hebt.

Even na 2 was ik al met werken opgehouden , want de computer had problemen met de scanner. Na een noodstop – er zaten papieren klem – PAPERJAM – herkende de computer de scanner niet meer. Hopelijk is dit na het weekend opgelost.

Om half 3 reed de auto voor. Ik werd gemaand in te stappen. een collega gaf mij nog een kalender met raceauto’s voor mijn jongens thuis. Dit werd in Zwolle hartelijk ontvangen door hen. Een kinderhand is gauw gevuld.

12 februari 2008:

Vandaag ga ik iets nieuws beginnen. Een uur extra werken. Eens kijken hoe me dat bevalt! Ik heb er positieve geveolens over. Heb er tenslotte ook om gevraagd. Kan dan tenminste mee pauzeren en daarna nog echt wat beginnen. Met dat uurtje korter lukte dat haast niet en moest je midden in  een taak stoppen. De bus stopt tenslotte maar 1 x per uur!

De reis verliep prima en het was wederom prima weer. De zon scheen me tegemoet. In Nijeveen nam de chauffeur een afslag te vroeg. Iedereen veerde op en begon te reageren. De bestuurder gelukkig ook, hij zette de bus in de achteruit en we reden terug de rotonde op. Bij de goede halte ben ik uitgestapt. Hier moet ik tenslotte zijn, ik zou ook niet anders willen.

De computer was al aangezet door een collega van mij, hij moest namelijk iets scannen om het te kunnen verzenden. Het juiste programma opgezocht en ook mijn map in de ROOT ( dit is een term onder computer-gebruikers voor de structuur in een p.c. ). Het dossier erbij gepakt. De map eruitgehaald waar ik mee aan de slag moest vandaag, want ik was nog niet klaar met deze klant-letterlijk. De scan gemaakt en tot mijn verbazing resulteerde dit in een scan die op zijn kop stond. Ervaren als ik was drukte ik op het icoontje "draaien". Maar er gebeurde iets vreemds. Het resultaat werd gespiegeld en stond nu nog steeds onleesbaar in speigelschrift. Ik kwam er niet uit! Ik had zelfs op de kop gescand in de hoop dat het dan wel lukte. De collega die de computer opstarte erkende het probleem, maar hij kwam er ook niet uit. Hij vertelde dat hij hetzelfde tijdens zijn scan- moment had opgemerkt. De naamgever van het bedrijf er maar bij gehaald. Zit er notabene een groot aanklik icoon op waarmee je documenten kunt spiegelen ( they called it morror = men noemt dat spiegelen / MIRROR ). Okay, dat dus maar gedaan en opnieuw opgestart, want dat bleek wel noodzakelijk. De verdere dag geen problemen gehad, ik had wat eenvoudige klanten en ik had ook al het een en ander bijgeleerd na gisteren. Op een gegeven moment kwam mijn werkgever naar mij toe, hij vroeg of ik iets voor hem kon doen tussendoor – want het had haast. Ik bexc3xabindigde mijn werkzaamheden en samen met hem, maakte ik een map aan voor zijn klant. De papieren heb ik gescand, eenvoudige klus, en dit alles hebben we tesamen in een andere map op een andere harde schijf gezet. Ik werk namelijk nog steeds op de externe harde schijf en niet op het bedrijfsnetwerk. Dit geeft mij een veilig gevoel, er kan haast niets misgaan. Hierna verder met mijn eigen werk.

De zon had mij niet goed gedaan, ik was met hoofdpijn uit de bus gekomen. Als de zon in mijn ogen schittert moet ik vaak mijn ogen dichtknijpen. Voor mijn ogen is dit werken geblazen. Vaak houd ik er hoofdpijn aan over. Maar even een aspirine genomen om het wat te verzachten, gelukkig hielp het wat, maar niet helemaal, maar goed het was dragelijk. Na half xc3xa9xc3xa9n ben ik met collega’s een rondje buiten gaan lope
n. Een frisse neus en wat zonnestralen zijn altijd welkom. Met hen liep ik langs de waterpartij, waar ’s zomers gezwemd kan worden en langs de dierenweide. met hertjes, geiten, bergeenden xc3xa8n kangaroes! Daarna langs de ijsbaan en weer terug. Lekker opgefrist en de maag gevuld – ik at voor een deel de boterhammen buiten, weer aan de slag. Nu had ik genoeg tijd over om nog even lekker wat te doen. Meer nog als een uur. Toch heb ik niet de gehele tijd gewerkt, want er was weer een werkoverleg. Ik kon daar niet aan mee doen, maar ik besloot maar mee te luisteren, want als ik werk , maak ik toch wat lawaai. de scanner zoemt nu eenmaal!

Rond half 3 ruimde ik de boel maar op, want het mapje dat nog moest, bevatte documenten die 1 voor 1 en aan beide zijdes gescand moeten worden op de FLATBED – scannen op de galasplaat onderde deksel – denk maar aan kopixc3xabren. Zodoende was ik ruim op tijd voor de bus.

Ik had twee van mijn collega’s nog wel de link naar deze web-log gegeven. Wellicht vinden ze het leuk wat ik schrijf. Gisteren kreeg ik trouwens nog bericht van mijn oom. Er waren op de expositie bij hun in de galerie nog 5 boekjes verkocht! Ze wilden nu nog een nieuwe zending hebben van 10 stuks. Die maak ik vanavond verzendklaar. Kan het morgen op de post.

De terugreis verliep prima. Het was wel drukker op dit tijdstip.  Er stapte een lading scholieren in in Meppel, maar die gingen er in Staphorst weer uit. Maar toen kwam er een druk groepje binnen. Deze ging deels achterin zitten, met de housemusic voluit en de rest zat rondom mij. Hier moest ik wel om lachen, waar die het allemaal over hadden. En dat voor kids uit de omgeving van Staphorst en Rouveen! Een mevrouw zuchtte opgelucht toen de externe ruis verdween. Ik was ok wel blij, want ik ging op hun plek zitten, zodat ik wat meer uit ze zon zat. Want de hoofdpijn speelde weer op. Morgen toch maar wat meer drinken en zeker ook wat caffexc3xafne, want door een tekort caf. krijg ik ook hoofdpijn.

In Zwolle stond de bus niet gereed, want we hadden onderweg genoeg in- en uit- stappers en er reed genoeg agrarisch verkeer op dit tijdstip ( en dat houdt xc3xb3p!). Thuisgekomen waren mijn vrouw en kids thuis en werd het eten al bereid. Ik nam even een slok koffie en daarna was het al etenstijd! Het is me goed bevallen zo’n dag.

11 februari 2008:

Na een schaatsweekend voor de liefhebber, was het weer vroeg dag. 07:00 Uur ging de wekker. Vlak vor half 8 stond ik daadwerkelijk op uit het warme nest. Broodtrommeltje gevuld en twee bammetjes gegeten.Tafel afgeruimd en de krant gelezen. Afgelopen zaterdag heb ik nog in de krant gestaan. En wel in de rubriek: EN NU IK. (Helaas kan ik vooralsnog geen link maken naar het betreffende verhaal.) Het verhaal is leesbaar op mijn web-log onder de link EN NU IK.

De bus gepakt op de normale tijd. Nadat we ondergronds gingen drukte ik op het knopje om uit te kunen stappen. De chauffeur trok echter gewoon op, nadat de slagboom omhoog ging. Ik heb maar even geroepen dat ik toch echt uit wilde stappen. De chauffeur verontschuldigede zich. Hij had de zon op het lampje zien schijnen en kon dus niet beoordelen of het lampje uit of aan was. Ik stapte maar langs de weg uit en liep naar de halte. De bus kwam al gauw. Het was dezelfde chauffeur die vorige week zo onaardig deed, maar nu had ik niets te vragen, dus kreeg ik ook geen snauw terug. De reis verliep voorspoedig. Het was erg zonnig weer, dus ik keek vrolijk de wereld in die zich toonde in volle lentepracht! Het was maandag en dat betekende wasdag in Rouveen en Staphorst. Want ja op de zondag mag je niet werken. Aan menige waslijn hing een overall, een lange onderbroek het was tenslotte nog maar februari – , wat handdoeken en een boerenzakdoek.

Op kantoor was het een drukte van belang! Werkoverleg, ik had het al half begrepen uit de gesprekken van de vorige week. De bijeenkomst verder bijgewoond. Ik werd nog even genoemd en gexc3xafntroduceerd. Dit was vooral van belang voor de medewerkers van het kantoor in Meppel, Hier doet men de hypotheek.

Met mijn begeleidster even het een en ander besproken en aan het werk gegaan. Intussen voerde zijn nog overleg met mijn werkgever. Het dossier waar ik mee bezig was, bleek erg lastig. het gung om een aangifte van enige jaren terug. Intussen waren de echtelieden gescheiden en moest het allemaal opnieuw verrekend worden. Erg lastig! En dat niet alleen voor mij. Ik had dus vaak behoefte aan wat advies van een collega. Dit kreeg ik ook, want op hen kan ik rekenen. Mijn begeleidster kwam na een half uur praten terug met een contract en dit tekende ik ook. Het is de overeenkomst voor de proefperiode van 3 maanden. Heb ik mooi de tijd om aan het werk te snuffelen en kan ik laten zien wat ik kxc3¡n! Ze vertelde me intussen ook dat mijn collega’s tevreden waren. Deze pluim steek ik mooi weer op mijn hoed! Kan ik volgend jaar wel prins Carnaval worden! Hihi.

Het dossier van de " lastige klant "kreeg ik mooi op tijd klaar. Kon ik om 12:45 uur mooi even mijn broodtromel legen. Ik stopte de vier sneetjes in mijn mond. Kauwde dit alles goed en slikte het door. Een glas water erbij en daarna was het tijd om weer verder te gaan.

Ik had nog een half uur. Snel een map voor deze klant aangemaakt. De map voor de toegangscode gemaakt en het formulier gescand. Hierna een paar dunne mapjes met weinig papieren gedaan, zodat ik niet halverwege moest stoppen. Het is namelijk wel erg belangrijk dat alles gescand wordt. En je moet toch het overzicht behouden!  Tegen kwart voor twee ben ik vertrokken. Heerlijk gewandeld en op de bus gewacht, want het zonnetje scheen nog steeds ongestoord aan een blauwe hemel. De terugreis aanvaard. Vanaf Rouveen zat ik tot Zwolle alleen in de bus. Het is te hopen dat er niet bezuinigd wordt op deze buslijn, want xc3xadk ben er afhankelijk van. Op het station Zwolle N.S. uitgestapt. de bus stond er nog. Stevig doorgelopen, reed de bus weg. Toch maar weer flink gezwaaid en geroepen dat ik mee wilde. Gelukkig zag de chauffeur mij op tijd en gaf mij de kans om in te stappen. Lekker op tijd thuis. Vanaf morgen is dat afgelopen, want ik ga een uur langer door. Ik denk dat ik dan na de pauze wat rustiger kan werken. In een periode van anderhalf uur kan je gewoon meer doen. Nu had ik vaak geen tijd meer om met iets, dat tjd vergde, te beginnen.

6 februari 2008:

Alweer de laatse dag van de week. Voor mij houdt dit in dat ik met de auto ga. Mijn vrouw brengt en haalt me op, zodat ik een wat langere werkdag kan maken. Allereesrt wat later opgestaan. Rustig ontbeten en de krant gelezen. 8:45 uur de jas maar aangetrokken en in de auto gestapt. Onderweg zagen we aan de andere kant van de snelweg een file ontstaan, omdat er 4 auto’s tegenelkaar aan zaten in een kettingbotsing. Het moet zojuist gebeurd zijn, want er stond een auto van Rijkswaterstaat bij en er volgde er nog xc3xa9xc3xa9n. De file was ook behoorlijk lang. Voor mijn vrouw een sein om een andere route te kiezen voor de terugreis. Ik had al vlug bekeken op de kaart die nog steeds in een auto aanwezig is – voor als de TomTom er mee stopt. Zwartsluis was het richtpunt. Wij kwamen even over half tien aan bij het kantoor. Ik zwaaide mijn chauffeuse nog even dankbaat uit. Stapte het pand binnen en ging direct aan het werk.

Ik moest nog wel even vragen waar de aan/uit konop van de computer zat, want dat had ik nog niet bij de hand gehad; telkens als ik pas begon, was dat al gebeurd. Ik logde in met mijn wachtwoord. Al het werk wat ik gisteren gedaan had, stond er nog. Alleen kon ik de laatste klant niet vinden! Ik bleek een spotie teveel  gebruikt te hebben. Voor sit systeem werkt dat heel gevoelig; hij so
rteerd alles meteen. Vooral voor de nummering luistert dit nauw!

Zo is het niet 1, 2, 3…t ot en met 10 of verder. NEE!

Het is 1, 10,11,12…19, 2, 20..,3,4,5, etc.!1

Heerlijk gewerkt. Je verwerkt zo in een ochtendje toch al heel wat gegevens. Dit komt doordat je eerder begint. Rond half 1 namen mijn collega’s een boterham en gingen naar buiten voor een frisse neus. Ik nam ook een hap uit de trommel, maar werkte gewoon door. Ik kon dan mooi een dossier af krijgen. Dit dossier was wat dun en zodoende kon ik voor half 2 ook nog een begin maken met een volgende. Alleen deze maak ik volgende week af,  want hij bevat heel weat belastingjaren.

De eerste week zit er op. Ik kijk er met een goed gevoel op terug. Op de terugreis, wijs ik aan mijn jongste zoon waar mijn vorige werkgever was. Hij was daar ook al eens wezen kijken.

5 februari 2008:

Vol zin na de dag van gisteren van huis gegaan. De reis verliep koud. Wat een wind bij de halte van lijn 40! Volgens het K.N.M.I. zou het windkracht 4 xc3 5 zijn, maar het was voor hetgevoel wel hoger! De chauffeur van lijn 40 was niet erg vriendelijk toen ik vroeg of dit lijn 40 was. Maar goed, Ik ging maar weer zitten.In Rouveen stapte een dame in. Blond, goed gekleed en een zonnebril. Ik verbaasde me er over – GEEN ZON TE ZIEN! Na haar volgde een hond. De vrouw bleek blind te zijn. Ze liet een bewijsje zien en ging op de stoel vlakbij mij zitten. De hond liet ze liggen. De chauffeur had er daarna behoorlijk de vaart in! De hond kon zich niet vastgrijpen op de gladde vloer en gleed bij elke bocht naar rechts met de kont tegen de wand aan. Uiteindelijk kwamen we aan in Meppel. Er stapten heel wat mensen uit. De vrouw met de hond wendde zich tot nij en vroeg of dit station Meppel was. Ik bevstigde dit. De hond leidde haar de bus uit. Hij kon haar niet zeggen welke halte er aankwam. Goed dat er mensen zijn die dat wel kunnen.  De rit verliep verder prima; alleen wat vertraging bij aankomst. Wel gek na zo’n snelheid tot aan Meppel!

dit lijkt wel een blinde geleidehond.

Stevig doorgelopen, richting kantoor. Vrolijk loop ik het pand in en wenste iedereen een goede morgen. Hing mijn jas aan de kapstok en zette me achter het bureau. Ik merkte direct dat er wat veranderd was! De postvakjes waren verdwenen! Ik vroeg het aan xc3xa9xc3xa9n van m’n collega’s. Hij vertelde dat het werk dat ik gisteren had gedaan, voor niets was geweest, want het was in het verleden al gedaan door een dochter van mijn werkgever. Ook goed, dacht ik, dan kan ik wat anders gaan doen! Zeker, zo bleek. Het was de bedoeling dat ik de dossiers van de belasting onder handen nam. Dit moest allemaal ook gescand worden. Twee hele laden vol! Dus werk aan de winkel! De gebruiksaanwijzing voor dit scannen was anders dan dat van gisteren. Er lag een omschrijving op mijn bureau. Een andere collega zou het me uitlegen, want hij wist hoe het scannen ging. Hij was in overleg met de buitendienstmedewerker, dus er zat niets anders op dan te wachten. Ik dronk intussen een kopje koffie.

De uitleg bleek snel te gaan, ik had al snel in de gatenhoe het werkte. Ook kon ik naturlijk voortborduren op de kennis die ik gisteren had opgedaan. Na enige tijd kwam mijn begeleidster van het Integratie-bureau. Ook mijn werkgever was er enige tijd. Het contract is helaas nog niet getekend, ze liepen elkaar net mis. dat komt volgende weeek wel.

Toch bijna drie dossiers gescand. Dat valt niet tegen, want ik had wat conflict met het scan-apparaat. De stapeltjes waren soms iets te dik en de formulieren van de belasting waren van een ander formaat en dikte , zodat het apparaat zich vaak verslikte. Veel scan-pogingen verliepen dus niet goed. DELETEN dus. ( voor de leek = VERWIJDEREN). Toch hield ik de moed er in. Uiteindelijk rond half twee de boel maar opgeruimd. Ik moet toch mijn bus halen! Instructies over dit dossier heb ik er maar even op geplakt, zodat ik het morgen af kan maken.

4 februari 2008:

Vandaag is het dan echt zover! Voor het echie naar Nijeveen. De bus gewoon genomen – 10 strippen afgetsempeld;  de chauffeur begreep het. Na lijn 4 , stapte ik net buiten de tunnel uit. Doorgelopen naar de streekbussen. Halte 40 Zwolle – Steenwijk ( via hessenpoort ). De bus kwam wat later, maar het was droog. Het aantal reizigers leek groot te zijn, maar deze stapten hoofdzakelijk in op bus 29 Coevorden. Na een kort ritje door Zwolle, zat ik na halte Hessenpoort alleen in de bus. Vlakbij Meppel kwamen er weer een aantal mensen bij. Enkele van hen moesten net als ik ook naar Nijeveen. Toch was ik de eerste van hen die uitstappen moest.

Een lekkere tippel naar het kantoor. Ik kwam lanngs het huis van een vriend van mijn vader, hij had dat gisteren uitgelegd. Op kantoor was ook mijn begeleidster al aanwezig. De bus was  wat laat. Daarna mijn werkplek ingeruimd. Een eigen computer met een externe harddisk. Gedurende de uitleg van mijn werkgever kwam er nog van alles op tafel. Een scanner, postbakjes om de dossiers te kunnen uitsorteren.

Daarna was het zaak het uitgelegde in praktijk te brengen. Mijn begeleidster schreef af en toe iets op, soms ook in opdracht van mij. De dossiers moesten eerst uitezocht worden. Er zijn de onderdelen:

Aktes en overeenkomsten

Bankgarantie / overbrugging

Fiscaal

Klachten

Klantprofiuel/inventaris

Offertes

Overige / correspondentie

Pensioenen

Verzekeringen

Het gaat hier dus om een dossier van een klant  van de makelaardij; deze heeft een hypotheek via ons lopen.

Alle papieren moeten bij een rubriek ondergebracht worden. Daarna kan ik dat allemaal in de postvakjes stoppen.  Op het laatst start ik de computer en scan ik alles. Nu wordt het in de computer in rubriekjes geplaatst. De papieren stop ik weer in het dossier, weer in aparte mapjes. Zo is alles snel te vinden. In de computer en in het dossier.

Na een snelle broodmaaltijd, best al trek, want het bleek al 12:45 uur! Mijn collega’s gingen buiten wandelen. Mijn begeleidster en werkgever vertrokken. Helemaal alleen dus. Ik keek  de dossiers die er neergelegd waren even door, maar ik herkende niets! Dus alles maar gelaten voor wat het is. Wat ontspanning gezocht op internet en aan mijn web-log gewerkt! En dat in de baas zijn tijd.

De terugreis aanvaard, nadat ik de wc bezocht had. Je wilt wel,  want het is en blijft toch een lange zit. In Zwolle had ik direct aansluiting met lijn 4 naar huis. Zo was ik toch voor half vier thuis. Snel thee gedronken en afgewassen. de champignons schoongemaakt en het water opgezet. We eten immers vroeg op maandag, want mijn jongste zoon gaat naar badminton.

Dolle pret voor hem en zijn sportieve clubgenoten! Over pret gesproken. In de stad Sassendonk (Zwolle), zag ik onderweg nog de sporen van de stoet van carnavalswagens, ook liepen er nog wat verklede mensen rond. Over carnaval heb ik ooit een gedichtje geschreven:

In fel gekleurde pakken,

achter maskers

van lach of traan,

durven velen,

met of zonder slok,

hun zegje te doen.

Komen

dan pas

uit voor hun mening.

Laat bij

de volgende verkiezing

je stem gelden

middels het potlood,

opdat je de politici

recht in de ogen

kunt zien .

En ze

bij het carnaval

dat volgt,

desnoods weer de spiegel

voor kunt houden.

als hun beloftes

niet zijn omgezet

in daden!

29 januari 2008:

Vandaag is het een kleine sprong in een dun laagje water in de emmer. Geen sprong in het duister. Geheel op mijzelf aangewezen, met een Hollandse mond om eventueel te kunnen vragen; met de bus naar Nijeveen. Vlakbij station Zwolle een halte eerder uitgestapt. Kijken of dat sneller naar de bus lopen is. Inderdaad heb ik wel het idee. Alleen als ik dus in de toekomst een buskaart nodig heb, zal ik het station N.S. nog  wel bezoeken. De tunnel door en net achter de slagboom uitstappen, De spoorbrug onderdoor lopen en daar zijn de bushaltes al!

De bus kwam na 10 minuutjes wachten, hij had wel nummer 40 voorop staaan, maar een andere tekst! Steenwijk via Hessenpoort. Toch maar ingestapt. Voor mij was dit een overstap, want ik had op de stadsbus 10 zones laten afstempelen. aan de chauffeur wel even gevraagd of hij mij wilde waarschuwen als we bij de halte Molenweg in Nijeveen waren.

De reis verliep voorspoedig. Het was best wel druk in de bus en op de weg trouwens ook. het was nu natuurlijk ook een uur eerder als de vorige keer. In Staphorst moest de bus nog in de remmen, een ooievaar zweefde over de weg! een mooi gezicht. Hij/ zij had natuulijk net een kind in de luier afgeleverd en had bij vertrek niet goed uitgekeken! In het dorp zag ik zo in de gauwigheid al twee ooievaarsnesten. dit leken mij natuurlijke want ze zaten in bomen. het waren dus geen provisorische wielen, wat je wel eens ziet bij een boerderij.

In Meppel stopte de bus wat langer, alhoewel de chauffeur wel bleef zitten op deze bus. Evenvoor half elf reed de bus Nijeveen binnen. Een teken voor mij om alert in het rond te kijken. "Waar is de rotonde?" dacht ik. Toen we die voorbij waren, vroeg ik de chauffeur naar de naam van de halte bij de rotonde, want daar stonden aan beide zijden namelijk bushokjes. Hij gaf aan dat dat de Schalle was. We reden verder en sloegen rechts af de Dorpsstraat in. TIJD OM TE DRUKKEN! de bus minderde vaart en stopte. Ik stapte uit en liep naar de overkant om te zien hoe laat de bus terug naar Zwolle ging. Inderdaad maar xc3xa9xc3xa9n keer per uur. Soms 6 en soms 8 over heel. De wandeling naar kantoor verliep voorspoedig. Ik werd even opgehouden door een overstekende kinderklas. Ik gaf ze maar netjes voorrang op de stoep.

Op kantoor gekomen, werd ik direct verwelkomd met een een praatje, een kop koffie en een plak kruidkoek. Ondanks het dieet toch maar geaccepteerd. Ik had er tenslotte ook 2 uur reistijd opzitten!

Na 10 minuten kwam mijn werkgever binnen. Ook hij heette mij welkom en moest nog even wat regelen. Daarna maakte hij het praatje af. Hij schonk nog eens koffie voor mij in en kwam op het idee om mij even naar de bus te brengen. Ik verontschuldigde mij nog wat, want ik kon mij best wel een uurtje vermaken – ik had tensloote een computeridee mee. Hij had geen tijd om me alvast wat te leren of bij te praten dus was dit een prima oplossing. Ik dronk mijn koffie wat gehaast op, want het was al bijna 11 uur. We stapten in een jeepje en hij bracht mij naar de halte van lijn 40.

De terugreis verliep nog rustiger. Ik zat zelfs nog wat te lezen, want de bus gaat tenslotte naar het eindpunt Zwolle. In Staphorst ontdekte ik een ooievaarsnest op het terrein van een garage-bedrijf stond. Daarin stond xc3xa9xc3xa9n van de partners al te wachten! Wat een mooi gezicht! Ooievaars zijn hier heel gewoon. Maar voor de rest van Nederland toch een echte bezienswaardigheid.

Bij het station N.S. uitgestapt en lijn 4 genomen. Mijn overstap werd geaccepteerd. Thuisgekomen was mijn zoontje nog niet naar school. Ik kwam thuis en hij vertrok. Op weg naar wijsheid! Moge dxc3¡t vruchtbaar verlopen! Je hebt er  later een hoop aan, al beseft hij dat niet zo!

                                                       

INLEIDING:

Na een periode vol nieuwe ervaringen op de tijdelijke werkplek in Meppel ga ik er nu van uit dat ik xc3xa8cht de switch heb gemaakt. De openheid en het begrip wat ik hier ervaar geeft mij rust. In deze column wil ik voorlopig schrijven over mijn ervaringen onderweg en het proces op de werkvloer.

Het zal best wel even wennen zijn, een uur met de bus! Wie had gedacht dat xc3xadk dat zou doen!

Het eerste stuk kun je heerlijk ontspannen, want de bus maakt een tussenstop bij het station Meppel. Ook de klinkerweggetjes rondom Staphorst houden je wel wakker! Je gebit zou er zo uit rollen. Om een gedichtje te schrijven, heb je een vaste hand nodig! Of je moet gewoon wat groter schrijven en dan maar hopen dat je thuisgekomen de hanepoten nog kunt ontcijferen. Dan is het daarna nog 10 minuten en dan voorbij de rotonde van Nijeveen is het zaak om op het knopje te drukken. De bus slaat dan rechts af en voor de supermarkt kan ik de bus verlaten. Daarna nog zo’n 8 minuutjes lopen en dan ben ik op de nieuwe werkplek. Het is dichterbij dan het kantoor in Meppel.

Het dorp Nijeveen oogt niet groot (3600 inwoners); het behoort sinds kort tot de gemeente Meppel. Het heeft in iedergeval 1 kerk, dat is de volgende halte dus vandaar. En een karakteristieke molen. Ik stap uit bij de halte Molenweg in de Dorpstraat. What is in a name! De molen torent boven de bebouwing uit. Maar goed ook, want zo kan zij met de wind in de zeilen prima draaien! Zij draaide in iedergeval afgelopen woensdag de 23 januari. Er is zelfs enige bedrijvigheid, want er is een supermarkt, een poelier, een fietsenwinkel en dus een industrieterrein! Met de nodige kantoren en bedrijven. Het heeft rondom veel weiland en dat geeft het al met al toch een landschappelijk karakter. Dit is een eerste impressie.